НЕ ПРЫЙШОЎШЫЯ З ВАЙНЫ Дзядуля мой Мікола Стома, Мы асабіста не знаёмы Мне аб табе распявадала Твая дачка, а мая мама. Шаноўны мой дзядуля Коля, Цябе не бачыў я ніколі Бо паў ты дзесьці на вайне Жыццё збярог сваёй радне. Ну а мяне бацькі назвалі Міколам, каб не забывалі Твае нашчадкі, што ты жыў, А галаву сваю злажыў На полі бітвы за Айчыну Як абаронца і мужчына. Ты шчэ не ведаў - праз гады, Твой сын таксама той бяды Не міне. Дзядзя Віця Стома Ў сорак чацвёртым пойдзе з дому. У час калі фашыстаў гналі Яго у войска і прызвалі. Без дастатковай падрыхтоўкі, Узброены ўсяго вінтоўкай Другога жніўня ён загінуў. Дзесць на Літве яго магіла. Ў мястэчку нейкім Шастакова З сябрамі разам ён