Աղջի՛կս, դու մեծ երգչուհի ես դառնալու. ցնցեցիր հոգիս...
Մի անգամ Ծաղկաձորում հանգստանալիս է եղել Ավետիք Իսահակյանը: Երեկոյան խարույկի շուրջ հավաքված պիոներները երգել են, ասմունքել: Այդ հավաքին ներկա է եղել նաև Օֆելյա Համբարձումյանը: Վարպետը, լսելով երիտասարդ Օֆելյա Համբարձումյանի երգի ձայնը, մոտեցել է, համբուրել նրա ճակատը` կանխատեսելով ապագան.
«Աղջի՛կս, դու մեծ երգչուհի ես դառնալու. ցնցեցիր հոգիս»:
Տասնյակ տարիներ անց, երբ Իսահակյանը հիվանդ էր, իսկ բժիշկներն էլ արգելում էին անկողնուց վեր կենալ, հանկարծ ռադիոն հայտարարում է, որ շուտով ելույթ է ունենալու Օֆելյա Համբարձումյանը: Իսահակյանը շտապ ձայն է տալիս հարսին.
-Բելլա՛, շորերս բե՛ր, պիտի հագնվեմ:
Հարսը հակադարձում է.
-Ա՜խր, հայրի՛կ,