Իսկ կինը միշտ սպասում է…
Սկզբում սպասում է կոնֆետ բերող հորը, հետո սիրած տղային, պատերազմից տուն դարձող ամուսնուն, կեսգիշերին դուռը թակող որդուն, լվացքի մեքենայի անջատվելուն, փողոցում ծանր տոպրակները ձեռքից վերցնող օգնականին…
Սպասում է, որ իրեն տեր կլինեն, ինքն էլ հնազանդվելու պատճառներ ու սիրելու պատրվակներ կունենա…
Սպասում է երջանկությանը, աշխատավարձին, զեղչերին, տոներին…
Սպասում է, որ սուրճը կեփվի կամ թեյը կեռա…
Սպասում է, որ կգնահատեն ու կարժևորեն, չեն պիտակավորի եփած ճաշերն ու չեն հաշվի արդուկած հագուստի վրա մնացած բծերը…
Սպասում է, որ կշեռքի վրա թվերն իր ուզած հերթականությամբ կդասավորվեն, ու բարձրակրունկները չեն ցավեցնի ոտքերը…
Սպասում է, որ մի օր կզանգի հեռախոսն ու այնտեղից մեկը կասի
Կա ցավի մի աստիճան, երբ ամեն ինչ մեկ է դառնում... Մեկ են դառնում
մարդիկ, նրանց արարքները, անգամ նրանք, ովքեր մի ժամանակ թանկ էին քեզ համար, մեկ են դառնում երևույթները, դրանց հետևանքները... Մեկ է դառնում անգամ այն, թե արդյոք վաղվա առավոտը կբացվի, արևի շողերը կարթնացնեն քեզ, թե ոչ... ՈՒ կարծես, թե միտքդ զբաղված էլ չէ, դու ոչնչի մասին չես մտածում, բայց մի բան՝ քո բթացած ցավը կրկին խոցո՜ւմ է, խոցո՜ւմ, իսկ դու արդեն սովորել ես դրան, դու նույնիսկ դա չես զգում... Չես զգում ասածներիդ ու արածներիդ իմաստը, դրանց խորությունը, գիտես ինչո՞ւ...որովհետև քեզ համար դա էլ է մեկ, դու արդեն թքած ունես մարդկանց ու նրանց զգացմունքների վրա, ինչպես մի ժամանակ նրանք թքած
ունեին քո զգացմունքների վրա... ՉԷ՜, դու վրեժխ