Бир кизнинг хикояси:
У қатъий сўради: ___- Севасанми? Мен жимгина турдим. У яна сўради: - Айтсангчи, мени севасанми? Жавоб бер... Мен “Йўқ” дейишни афзал билдим. У кетди... Орадан вақт ўтди. Нотаниш рақамдан қўнғироқ бўлди. Телефонни кўтардим, лекин сукунатни эшитдим. Бироз ўтгач эса чарчаган овоз ила яна ўша сўзлар янгради: - Севасанми? Мени ҳеч севганмисан? Яна ўша қийноқли савол... Жавоб бердим: “ЙЎҚ!” Телефондан қисқа гудоклар жаранги... Йиллар ўтди... Йўлдаман. Машинада телефон қўлимдан тушиб кетди. Рулда эканлигимга қарамай олиш учун эгилдим. Афсус... Минг афсус! Тормоз босишга кечикдим. Нима бўлганини англашни ҳоҳламасдим. Кимдир: “Синглим, тушинг машинадан