ჩემო დიდო მონატრებავ:- სულს ტკივა ჩემო დაიკო შენი დაკარგვა გილოცავ დაბადების დღეს! სანთელს დაგინთებ და ვილოცებ შენ ლამაზი სულისთვის! იძინე მშვიდად მშობლებთან ერთად: ნათელი შენ ლამაზ სულს , მენატრები უზომოდ და მიყვარხარ უზომოდ ვაიმე როგორ მენანები როგორ მეტანჯება სული მუდამ სევდიანია ჩემი თითოეული სიტყვა შენთვის მოძღვნილი. შენ ხარ ჩემთვის დიდი ტკივილი რამაც მთელი ცხოვრება გამინადგურა. ჩემი სევდა ხარ ჩემო დაუსრულებელო ტკივილო და მარადიულო მონატრებავ!...დღეს შენი დაბადების დღეა და შენ საფლავზე მოსვლაც კი არ შემიძლია რომ ერთი სანთელი აგინთო ესაა ცხოვრება? მაგრამ რა ვქნა ისღა დამრჩენია შენთვის ვილოცო. მშვიდად იძინე დაიკო ჩვენ საყვარელ მშობლებთან ერთად ... ობლებთან ერთად ...
ჩემო დიდო მონატრებავ:- სულს ტკივა ჩემო დაიკო შენი დაკარგვა გილოცავ დაბადების დღეს! სანთელს დაგინთებ და ვილოცებ შენ ლამაზი სულისთვის! იძინე მშვიდად მშობლებთან ერთად: ნათელი შენ ლამაზ სულს , მენატრები უზომოდ და მიყვარხარ უზომოდ ვაიმე როგორ მენანები როგორ მეტანჯება სული მუდამ სევდიანია ჩემი თითოეული სიტყვა შენთვის მოძღვნილი. შენ ხარ ჩემთვის დიდი ტკივილი რამაც მთელი ცხოვრება გამინადგურა. ჩემი სევდა ხარ ჩემო დაუსრულებელო ტკივილო და მარადიულო მონატრებავ!...დღეს შენი დაბადების დღეა და შენ საფლავზე მოსვლაც კი არ შემიძლია რომ ერთი სანთელი აგინთო ესაა ცხოვრება? მაგრამ რა ვქნა ისღა დამრჩენია შენთვის ვილოცო. მშვიდად იძინე დაიკო ჩვენ საყვარელ მშობლებთან ერთად ... ობლებთან ერთად ...
ამ ტკივილს ისევ შენთან მოვყევარ
ანთებული მაქვს ხელში სანთელი,
ვერ მოვუძებნე ბოლო ტკივილსა
და შენი სახელით სხვას ვეფერები...
მივიკვლევ გზას მაგრამ ვაი მე
სევდის ცრემლებად წვეთავს დარდები,
თუ მონატრებამ ასე ამრია –
ტკივილს რა ვუყო ჩემო დაიკო?! ისევ რაღაცას ვბღაჭნი, ისევ რაღაცით თავს ვირთობ
ისევ ვიტირივარ რა ვუყო -
რა ვქნა ვისი რა საქმეა.
განცდები მძაფრდება ცრემლამდე,
გული ისვენებს ტირილით -
სხვა შემიძლია რაღაო?... მე ჩემ დას ვეღარას ვშველივარ
ტყუილად დამცინებ - ვინცა ხარ!.. მე ჩემ დისთვისა ვიტირებ,
რადგან, მე ის მენატრება და
მწყურია!
ბედის მწერალმა ჩურჩულით მითხრა
რაც შენთვის ვწერე, არსად არ გამთქვა
ასე ვინებე, ჭიდილ-ჭიდილით
ვერ ასულიყავ ვერასდროს მაღლა.
ბედის მწერალმა ასე მარგუნა,
მეც შევეგუე, რა მქონდა სხვა გზა
ბევრჯერ ვეცადე სიკეთის თესვა
ბევრჯერ დავიდგი ტვირთების აბგა.
ბედის მწერალმა შენიშვნა მომცა
რაც მე მწადია-ნუ შეცვლი იმას,
ნაბიჯს წინ წადგავ და ფეხს წამოკრავ
და არ გაღირსებ მიწაზე დადგმას.
ბედის მწერალმა როგორც ინება
ისე ვიცხოვრებ-რა დამრჩა სხვა გზა,
გავიცისკროვნებ ცოტა ხნით ჩემ დროს
და გავუყვები მერე შარა-გზას.
ბედის მწერალმა ჩურჩულით მითხრა,
რაც შენთვის ვწერე-არსად არა თქვა
განსხვავებული გარგუნე ბედი
და მე დაგადგი სიმძიმის აბგა!...