Равеснікі школьныя, хлопцы гулялі ў вайну.
Хадзілі ў разведку - паўзком па мурожных палянах.
І метка стралялі ў пянькі з аўтаматаў драўляных.
Ды грозна "Здавайся!" гукалі на ўсю дубіну.
Таіліся ціха ў акопах, парослых травой,
Каб "ворага" ўзяць у палон: Хэндэ хох, рукі ўгору!
Было тых акопаў па краю чарнічнага бору
Ці мала, маўклівае памяці горкай жывой...
Шукалі патроны ля рэчкі. Ныралі ў ваду,
І неяк дасталі прашытую кулямі каску...
Вайну па сцяжынах балотных чыталі, бы казку.
Не казку, на жаль, а суровую праўду-бяду.
Выносілі здраднікам дружна расстрэльны прысуд.
"Ура" пераможнае ў неба ўзлятала ўрачыста.
Бывала, да бойкі спрачаліся: ролю фашыста
Выконваць ніхто не хацеў ды прыспе
Без цюльпанаў якая вясна!
На градзе і ля сцежкі пад вішняй,
Ля варот, каб дзівіцца з акна -
Прыгажосць не бывае лішняй.
І падворак, і кветнік, і сад
Палымнеюць барвова-пунсовым.
Мілата - не нацешыць пагляд
І не выказаць звычным словам.
Асалода - не выпіць да дна.
Не надыхацца. Сэрца праймае
Хараством непаўторным вясна -
Каляровая песня мая.