Ես կյանքի տենդում կորած պատանի,
Հորս օրհնանքն ինձ՝ կենարար աղբյուր ,
Բախտիս գորշ ճամփան իձձ ուր էլ տանի ,
Հետ կգամ էլի հեռուներից բյուր։
Գուցե չեմ տեսել կյանքը ինչպես կա,
Աչքս աշխարհի փայլն էր խամրեցրել,
Քեզ հետ ու հավերժ քեզնից բացակա ,
Մի տխրություն եմ դեմքիդ համրեցրել։
Ու գուցե չեղա երբեք այն որդին,
Ումով գոհանար սիրտդ հրաբուխ,
Ես հավելեցի ցավեր քո դարդին,
Սակայն ծխացի՝ որպես տանդ ծուխ։
Աշխարհից խռով ես տուն եմ եկել,
Փախել եմ հազար նենգ ու դավերից,
Իմ ճամփան դեպի խավար են թեքել,
Ու կշտացել եմ դարի ցավերից։
Ներիր,որ կյանքին այսքան խորթացա,
Քեզ ճերմակ դարձրեց իմ թերանալը,
Հայր իմ ,լոկ այնժամ ես անզոր դարձա,
Երբ աչքիս հառնեց քո ծերանալը։