Сонца з раніцы устае,
Да сябе мяне заве;
„Уставай ка ты Мікола
І бяжы ужо на волю.
Бяжы хуценька сюды,
Па сцяжынцы, паўз лясы.
Ды па полю, па траве
Па празрысценькай расе.
Мы амыемся расою,
Як гаючаю вадою.
Дзянёк станем сустракаць,
Бо нам некалі ляжаць.“
-„Згодзен цалкам я з табою
Парой гэтай веснавою.
Таму хуценька устаю,
Да цябе ужо бягу…“
02.05.2024. Мікола Жабюк
Для Вас радочкі я гатую,
Жадаўшы шчасця, дабрыні
І з Першамаем усіх віншую,
Каб Вы здаровенькі былі.
Няхай у гэты дзень вясенні
Не толькі сонца саграе,
А усе цудоўныя знаменні
Жыццё для радасьці дае.
Усім ў гэты дзень вясновы
Настрою лепшага сябры…
-І міру Вам, канечне і спакою
На усе жыццёвыя гады.
З павагай Ваш Мікола Жабюк.
01.05.2024
Расквітнела вясна, расквітнела,
Як дзяучынчака тая цвіце
І любоўю усім сэрцы сагрэла,
Ад якой так жа хораша мне.
І ніяк не магу наглядзецца,
На такую яе прыгажосць…
-Ад якой і душа «засмяецца»,
Дзе і месца каханню найшлось.
Зачарованы гэтай «дзяўчынай»
На яе «стан» з надзеяй гляджу.
-Не «зляцела» б , як птушка у вырай,
Бо яе там ужо не злаўлю.
Ля яе я прысяду ціхенька,
Каб з нянацку ніяк не спужаць
І шаптаць; „Да чаго ж ты міленька…
-Усё жыццё цябе буду кахаць“.
29.04.2024. Мікола Жабюк
Всех друзьей и просто моих читателей с Вербным воскресением.
-Вам здоровья я желаю,
Счастья , радости, добра
И с днём этим поздравляю,
Дружбу нашею ценя.
Пусть сердца весна согреет
И конечно , как всегда,
Душа Ваша не стареет
Любовь на вечно сохраня.
Пусть здоровы будут дети,
Радость, счастье принося…
-Это лучшая на свете
В жизни добрая стезя.
Пусть Вас солнце всегда будит,
Заглянув в Ваши глаза…
-Не состарит , не остудит
Ваши добрые сердца!
28.04.2024. Н. Жабюк
38 гадочкаў мінула са дня трагедыі, якая адбылася на Чарнобыльскай атамнай станцыі.
…………………………….
-Бахнуў атам , як з граматы.
У неба узняўся слуп агню
І пайшоў «гуляць» па хатах
Атам той, не у магату.
Колькі смерці, колькі гора,
Люд невінны перанёс…
-Вады меней ёсць у моры,
Чым тых выплаканых слёз.
І ўсё гэта адбылося ,
Па прычыне, не сказаць…
-Бо »вучоных» ў нас найшлося,
Сваю «праўду» даказаць.
Не паслухалі нікога,
У ту ночаньку вясны
І з рэактара былога
Засталіся ласманы.
Колькі дзён яшчэ маўчалі…
-Як жа , свята Першамай
І людцоў усіх ззывалі
Святкаваць, каб быў зноў «рай».
А калі ўжо зразумелі,
Што там нельга пражываць,
Хутка транспарт заімелі
Каб народ павысяляць.
Засталі
Вось і скончыўся дзянёк.Настае цудоўны красавіцкі вечар.
Ён увабраў у сябе усё найлепшае,
што толькі змог узяць з сабою, ад адыходзячага у небыццё дня.
Колькі сэнсу вечар змог укласьці
у гэту па сапраўднаму прыгожаю замалёўку.
І калі прыглядзецца , да гэтай карціны , то мы убачым , што там і сонечнае ранне і спатканне з новым днём і цеплыня надвячорка,які вяртае нас у сапраўднаю , квітнеючаю вясну.
Нам застаецца толькі падзякаваць гэтаму «мастаку», які здолеў вярнуць нас , да той самай прыгожай у свеце «дзяўчыны» з самым найпрыгажэйшым імем «Вясна».
-Дзякуй, дзякуй табе вечар,
Дзякуй даражэнькі,
За такую вось сустрэчу
З вясною міленькай.
Дзякуй , дзякуй і дзянёчку,
Які бываў з намі…
-Ён