<<Խելագարը>> մտնում է եկեղեցի, հետաքրքրասեր ու շփոթված աչքերով նայում շուրջը, այս ու այն կողմ, ամեն անկյուն ու արագ հեռանում։ Որոշ ժամանակ անց վերադառնում է խուրձ փայտ կապած մեջքին և կանգնում այն ժողովի հետ, որը պատրաստվում է աղոթքի։ Բոլորի պես ծունկ է իջնում ՏԻՐՈՋ առջև: Հանկարծ փայտի խուրձը թափվում է գետնին, հավաքում է, վեր կենում, նորից կապում, նորից ծնկում: Բայց ամեն անգամ փայտը թափվում է ու խանգարում: Ի վերջո աղոթքն ավարտվում է, բայց յուրաքանչյուր գլուխ ձայն է հանում: Բոլորն արդեն սկսել են հուզվել ու հանդիմանել խելագարին: Քահանան կարեկցանքով մոտենում է ու ասում.
-Որդի՛ս, այս աղոթքը հնարավո՞ր չէր առանց մեջքիդ փայտի, ի՞նչ արեցիր։ Դու խանգարեցիր և՛ քեզ, և՛ շրջապատին:
Այս լսելով խելագարը տ