АПОШНЯЯ ЖАНЧЫНА
Урывак з паэмы “Беларусачкі”
Мая апошняя жанчына,
Не, не каханая зусім!..
А з незабыўнымі вачыма
З далёкіх вёснаў, летаў, зім…
Адкуль такая ты ўзялася,
Прайшла праз лёсу градабой?
Гэта ж яшчэ ў чацвёртым класе
Сядзеў за партай я з табой!
Цябе я пазбягаў, цураўся,
Калі ты пышна расцвіла…
Чаго, дурненькі, я баяўся?
Чаму ты іншага была?
Лічыў: дарога мая скраю –
Не перасекчыся з табой…
І дакараў, і дакараю
Сябе за пыху, страх і боль.
Ніхто – ні ты, ні я – такога
Не мог прадбачыць і чакаць.
Але ж як трэба выпадкова
Ўсё ўспомніць нам і памаўчаць!..
Хоць і ў шыкоўным ты прыкідзе,
Лагода ў сэрцы і наўме –
Але нічога ў нас не выйдзе,
Калі вось-вось скразняк падзьме!..
Я веру:
Выходзіць у свет новая кніжка -- аповесць пра даармейскія юначыя гады галоўнага героя Юркі Клімчука і яго сябра Ігната Гарая ("Героя")...
Даю пачатак, каб заінтрыгаваць!
ГЕРОІ БРЭСЦКАЙ КРЭПАСЦІ
Аповесць
1
Сёння зноў іду на сваю індывідуальную трэніроўку. На тое самае поле, ледзь не пасярод усходняга форта крэпасці, дзе мяккая аксамітная траўка, дзе такі прастор і няма нікога-нікога на шмат соцен метраў вакол.
Прабрацца нацянькі ў крэпасць з боку двара двухпавярховага дома, дзе я жыву ў інтэрнацкім пакоі разам з сям’ёй цёткі Нюры (яна складаецца з чатырох чалавек, а я – пяты) можна было толькі праз дрот, што апаясвае першы фартовы роў. Балазе дрот некалючы. Я асцярожка пералазіў праз яго,
МАЛАДЫЯ ГАДЫ
Маладыя гады, маладыя жаданні…
Максім Багдановіч
Сонцу горача… Хмаркі худыя
Не хаваюцца… Бо куды?
Пухам-прахам гады маладыя
Растаюць… І якія гады!
Сонца ліпеня зліжа іх, выпаліць,
У журбе пракрычыць хутка клін…
І слязьмі росы важкія выпадуць
На крывавыя гронкі рабін.