Выпускники 2017 года... Последний звонок....
Над нашей школой опускается туман,
Её кончаем мы, и это не обман.
Звучит заливистый звонок,
Как жаль, что он не на урок, последний
Школьный наш заливистый звонок...
Наша школа, дорогие, - дом для нас,
В ней заниматься , скажем прямо,
Было класс...уроки,верьте, не игра -
И нам труднее, чем вчера,
Но это самая счастливая пора!
Да!.. Так пожелайте нам ни пуха ни пера!
Да!.. Пусть завтра будет много круче ,
Чем вчера...Прорвемся на " УРА!"
Выпускники 2017 года... Последний звонок....
Над нашей школой опускается туман,
Её кончаем мы, и это не обман.
Звучит заливистый звонок,
Как жаль, что он не на урок, последний
Школьный наш заливистый звонок...
Наша школа, дорогие, - дом для нас,
В ней заниматься , скажем прямо,
Было класс...уроки,верьте, не игра -
И нам труднее, чем вчера,
Но это самая счастливая пора!
Да!.. Так пожелайте нам ни пуха ни пера!
Да!.. Пусть завтра будет много круче ,
Чем вчера...Прорвемся на " УРА!"
Радаўніца – свята! З нядаўняе пары стала чырвонай датай у нашым каляндары! Добра, бо чалавеку патрэбна болей часу даць, каб усім добрасумленна на могілках пабываць… Могілкі Не сотні, а тысячы людзей, Знкамітых і невядомых, Добра знаёмых і незнаёмых, Родных, блізкіх і чужых Ляжыць на могіпках святых… Колькі лёсаў жыццяў,спраў Пад камянямі захавана! З граніту, з мармуру стаяць, Нізкі, высокі і вышэйшы, Як напамін аб даражэйшым… Прыйшоў сюды – перахрысціся, Усім нізка, у пояс, пакланіся: Пахадзі, прыгледзься, падзівіся, Узгадай, пасумуй, паспагадай – Да лёсу іх душою дакраніся… Нам, жывым, адзінае трэба – Захаваць памяць аб тых, што, Старыя ці зусім ма
ДЗЕНЬ ПЕРАМОГІ У ЛЕБЕДЗЕВЕ Святы, святочны Дзень!.. самі на свята нясуць ногі… Тры буслы над вёскай лятуць (дзіўлюся , вачэй не адвесці) бы жывы напамін таго,што не дажыў з нас кожны ТРЭЦЦІ да вялікага Дня Перамогі!.. Сонца над плошчаю свеціць, кучкамі дюдзі наўкола стаяць: старыя …маладыя…дзеці… Мяккія крэслы пастаўлены ў рад – тут павінны сядзець ВЕТЭРАНЫ – пуста там: хтосьці загінуў у вайну, хтосьці пасля памёр ад раны... Дзяўчынкі-гарэзы на іх месцы селі – унучкі мо праўнучкі тых герояў – прадзеды і дзяды не вярнуліся з бою, каб жылі шчаслівымі яны сёння. Музыка льецца,ваенныя песні гучаць, у сэрцы ўсё звініць маркотным гулам, а памяць нібы застыла на нейкі час І заст