Ի՞նչ ցանեցինք, ի՞նչ քաղեցինք, Ամեն անգամ,մի վերք,մի ցավ ավելացավ, Մեծ հայաստանից,ոչինչ մեզ չմնաց, Միայն վերքեր,դառ հիշողություն ավելացավ; Ում մնացին ,հողերն հայոց, վանքեր աղոթք, Ամայացան, ու համրացան,քանդեցին,ու քանդվեցին, Հային մնաց, լաց մղկտոց, հուշերով լի, Մի փլուզված,անտեր ամրոց; Խաչ պաշտեցինք, երկինք աստված, Բայց խաչվեցինք,աստված վկա, Ճակատագրին դարձանք գերի, Տեղ չգտանք,հողին ազգի; Ուր մնացին,ուր գնացին,քաջերն հայոց, Եռաբլուրում ծվարեցին,փառքի սյուներ նրանք դարձան, Հայոց մի բուռ հողն է ծեծվում,ու հեծեծում, Ծովից ծով Հայաստանից,մի բուռ հողն են մեզնից խլում; ԱՇՈՏ ԱՇՈՒՆՑ:26՚03՚24Թ
Ինձանից հետո,
Երբ ամեն անգամ ուրիշների մեջ
Փորձում ես գտնել ինձանից մի քիչ,
Անունն էլ դնում,
Թե ամենքի մեջ փնտրում ես դու ինձ.
Ընդհակառակը,
Տարալուծու՜մ ես դու ինձ նրանց մեջ
Ու կաթի՜լ - կաթի՜լ կորցնում անվերջ:
Այդպես չե՜ն սիրում, այդպես չի՜ լինում,
Արդարացումներ մի փնտրիր կյանքում,
Այդպես՝ անիմաստ, դատարկ հույսի մեջ,
Հավատարմության տաճա՜րն ես ծախում
Ու ծովածավալ հավատս թաղում...
Ինձ կորցնելով, մեր թանկն ես փնտրում,
Ու քեզ թվում է, թե այն կգտնե՛ս,
Նորից կապրեցնե՛ս ուրիշ ԵՍերում։
Զուր ես հավատում, հրաշք չի լինում.
Նույնն է, թե գժվեմ, ու ես էլ հուսամ,
Թե քեզնից հետո դեռ կգա' մեկը,
Որին կսիրեմ քե'զ պես ու քո' չափ,
Որ