Ի՞նչ ցանեցինք, ի՞նչ քաղեցինք, Ամեն անգամ,մի վերք,մի ցավ ավելացավ, Մեծ հայաստանից,ոչինչ մեզ չմնաց, Միայն վերքեր,դառ հիշողություն ավելացավ; Ում մնացին ,հողերն հայոց, վանքեր աղոթք, Ամայացան, ու համրացան,քանդեցին,ու քանդվեցին, Հային մնաց, լաց մղկտոց, հուշերով լի, Մի փլուզված,անտեր ամրոց; Խաչ պաշտեցինք, երկինք աստված, Բայց խաչվեցինք,աստված վկա, Ճակատագրին դարձանք գերի, Տեղ չգտանք,հողին ազգի; Ուր մնացին,ուր գնացին,քաջերն հայոց, Եռաբլուրում ծվարեցին,փառքի սյուներ նրանք դարձան, Հայոց մի բուռ հողն է ծեծվում,ու հեծեծում, Ծովից ծով Հայաստանից,մի բուռ հողն են մեզնից խլում; ԱՇՈՏ ԱՇՈՒՆՑ:26՚03՚24Թ