Маме.
Прачнуся рана-раненька ,да сонца,
Ледзь-ледзь заружавее у акне.
Прынесла мама малако ў даёнцы
І ў кубак налівае яго мне.
А я з начы,такі яшчэ санлівы,
Хінуся да матулі плечуком.
О,Божа мой,якім я быў шчаслівым,
Вяселым і наіўным хлапчуком!
А с
Маме.
Ўжо ні лістом,ні тэлеграмай
Мяне ты больш не пазавеш.
І не спытаюся я -Мама!
Скажы мне ,мама,як жывеш?
А мы б успомнілі з табою
Аб нашым лецейку былым
Ці як у садзе над ракою
Стаяць у квецені сады.
Як раніцою у прасторы
Гуляе лёгкі вецярок,
Як у раку глядзяцца зоры
І як рукою да аблок
Я часам мусіў дацягнуцца,,,,,,,,
А ты смяялася услед.
Каб на хвіліначку вярнуцца
Туды,дзе пачынаўся свет.
Я зноў і зноў бы без адхлання
Казаў,што я цябе люблю.
На жаль ,няма назад вяртання...
На хвілю голаў прытулю
І разумею-ўсё не вечна,
І дзень,і вечар прамільгне.
Ды сніцца мне той час малечы
Не раставанняў,а сустрэчаў,
Дзе мама клікала мяне.