Дорогу в прошлое обратно не ищите,
Его забудьте вы, как страшный сон.
Не запоют там вновь как прежде птицы,
Сердца вновь не забьются в унисон.
Предатели лишь только вас поманят,
Не сознавая своего греха
Кто обманул, обидел - вновь обманут
Не станет чистой мутная река .
И пусть вас память туда тянет ,все же
Вновь не ступите вы на те же грабли!
Вы выжили от тяжестных " бомбежек",
Воскресли! Хоть недавно умирали.
Ушедшему лишь крикните : "Прощай!.."
Обидчику шепните лишь :"Прощаю!"
Благодаря им вы нашли свой Рай!
Забудьте прошлое! Забудьте, заклинаю!
И пусть оно каплей дождя заплачет
Иль утечет весенним ручейком...
А в прошлое не нужно возвращаться
Лишь всего навсего забыть о нем.
Ў тым месцы, дзе прыгожы краявід,
І што маёю весачкай завецца,
Здаўна цуда- мелодыя гучыць -
Гэта "Крыніца " нам спявае песні.
А рэха іх разносіць навакол...
Знаходзяць месца яны ў кожным сэрцы,
І не адзін не абыходзяць дом
""Крыніцу" слухаў, слухаў бы здаецца...
Той спеў падобны звону ручая,
Падобны лесу дзіўнага напеву,
Песні падобны дзіўнай салаў'я,
І нават завірухі ўзімку спеву.
Той спеў жыве. Ён жыў і будзе жыць!
"Крыніца" зноў і зноўку б'е ключамі
І спадчыну імкнецца адрадзіць
"Крыніца", маёй вёскі лес за вамі!
Бо жыве песня - будзе й вёска жыць!
А песня - скарб ад продкаў. Не забыцца
Нам песні той і хай наўкол гучыць
Твой спеў цудоўны, родная " Крыніца"!
22 сакавіка дзеь памяці трагедыі Хатыні.
Хай гэты верш табе, як гімн гучыць
Народ мой беларускі будзе помніць
Трагедыю далёкіх тых часін.
Застаўся там мемарыяльны комплекс,
Дзе расквітнела вёсачка Хатынь.
І абуджаючыся кожным новым ранкам,
Жыла і радавалася з сонейкам сустрэчы...
Вайна! І вораг знішчыў вёску цалкам,
Спаліўшы ўсі, ды так бесчалавечна
Пакінуўшы ад каміноў слупы,
Не даўшы шанцу ёй на адраджэнне.
Звана месцы тым набат глухі,
Нагадвае аб жудасай падзеі.
Хатыні з папялішча не падняцца,
І не пачуць таго ўжо смеху дзетак,
І сны салодкія даўно ўжо ёй не сняцца,
І не ўдыхнуць ёй паху дзіўных кветак.
Няма яе... Застаўся толькі помнік:
Там сцежка кожная слязьм-крывёй заліта,
А боль
21 марта Всемирный день поэзии
.ВЕЧАРОВЫ РОЗДУМ
Кладзецца на плечцы хусцінкаю вечар,
Раптоўна той сум, што на сэрцы, знікае…
Я з ім размаўляю аб дзіўным, аб вечным,
І з ім сам-насам я душой спачываю.
Калі вечар зімні – люблю ля каміна
Сагрэцца цяплом, нешта думаць і марыць,
А ў восеньскі вечар – глядзець, як рупліва
У нас у двары ціха дождж гспадарыць.
Улетку – глядзець, як калышуцца травы,
А ў іх – кветак безліч. І слухаць спеў рэчкі.
Вясною – глядзець, як як усё ажывае,
І новым жыццём любавацца, канешне.
Ты – вечар, прыгожы ў любую гадзіну!
Табою хачу кожны дзень любавацца!
Табе ў сваім сэрцы я месца пакіну,
І сябрам тваім я хачу заставацца.
Для каждого открыта в храм дорога,
Зовёт туда не звон колоколов,
А чистая, святая вера в Бога,
К Отцу Всевышнему безмерная любовь.
Случалось, в жизни грешной - спотыкалась,
Само собой, случалось, что грешила,
Но, всё ж, душою с Богом я осталась,
И в суете Его не позабыла.
Рассветом ранним к Богу, обращаясь,
Прощенья только за грехи прошу,
Которых я и в мыслях не держала,
Но, может быть, невольно нагрешу.
И, помолясь тихонько пред иконой,
Я поцелую лик её святой...
Спасибо, Господи, за место в твоём доме,
И за возможность быть самой собой.