Вместе, рядом – так всегда, Неразлучны – муж и я. Мы пока на диалоге, И за это - Слава Богу! Много лет, точней полвека, В этом точно нет секрета, Зимним днём стало тепло, Сердца два слились в одно. Не спешу давать прогнозы, День прожили – Слава Богу! Оптимизм плюс позитив, На сегодня наш мотив… Валентина Карнаушенко 12.01.2024.
Вместе, рядом – так всегда, Неразлучны – муж и я. Мы пока на диалоге, И за это - Слава Богу! Много лет, точней полвека, В этом точно нет секрета, Зимним днём стало тепло, Сердца два слились в одно. Не спешу давать прогнозы, День прожили – Слава Богу! Оптимизм плюс позитив, На сегодня наш мотив… Валентина Карнаушенко 12.01.2024.
Вместе, рядом – так всегда, Неразлучны – муж и я. Мы пока на диалоге, И за это - Слава Богу! Много лет, точней полвека, В этом точно нет секрета, Зимним днём стало тепло, Сердца два слились в одно. Не спешу давать прогнозы, День прожили – Слава Богу! Оптимизм плюс позитив, На сегодня наш мотив… Валентина Карнаушенко 12.01.2024.
Вместе, рядом – так всегда, Неразлучны – муж и я. Мы пока на диалоге, И за это - Слава Богу! Много лет, точней полвека, В этом точно нет секрета, Зимним днём стало тепло, Сердца два слились в одно. Не спешу давать прогнозы, День прожили – Слава Богу! Оптимизм плюс позитив, На сегодня наш мотив… Валентина Карнаушенко 12.01.2024.
Сёння мае землякі развіталіся з Віктарам Канстанцінавічам Нікіценка... Выказваю спачуванне родным і прысвячаю верш... …Два браточкі: Віктар ды Мікола, На сваёй зямельцы шчыравалі… Вокны ў вокны, побыт свой вясковы Не адрынулі, а вельмі шанавалі. І настаўнічалі ў нашай васьмігодцы, І кіраўнікамі ў ёй былі… Паважалі вельмі іх вяскоўцы, Шмат каму яны дапамаглі… Памятае гэта наша вёска, Памятаюць нашы землякі, Мікалай, на жаль, даўно ў краю нябесным, Віктар нас пакінуў першым днём зімы… Застагнаў пад снегам бор хамінскі, А на рэчцы – у журбе лазняк, Ужо не выйдзе Віктар на падворак, Не пакрочыць сцежкай у сельмаг… І не гляне з жаласцю на школу, Дзе прайшлі найлепшыя гады, Выглядае школа
Сёння мае землякі развіталіся з Віктарам Канстанцінавічам Нікіценка... Выказваю спачуванне родным і прысвячаю верш... …Два браточкі: Віктар ды Мікола, На сваёй зямельцы шчыравалі… Вокны ў вокны, побыт свой вясковы Не адрынулі, а вельмі шанавалі. І настаўнічалі ў нашай васьмігодцы, І кіраўнікамі ў ёй былі… Паважалі вельмі іх вяскоўцы, Шмат каму яны дапамаглі… Памятае гэта наша вёска, Памятаюць нашы землякі, Мікалай, на жаль, даўно ў краю нябесным, Віктар нас пакінуў першым днём зімы… Застагнаў пад снегам бор хамінскі, А на рэчцы – у журбе лазняк, Ужо не выйдзе Віктар на падворак, Не пакрочыць сцежкай у сельмаг… І не гляне з жаласцю на школу, Дзе прайшлі найлепшыя гады, Выглядае школа