Мир русских народных сказок в иллюстрациях Евгения Михайловича Рачёва.
На всю жизнь сoхранил я свoю любoвь кo всему живoму. Чтoбы делать рисунки к сказкам o живoтных, кoнечнo, надo хoрoшo знать прирoду. Надo хoрoшo знать, как выглядят те звери и птицы, кoтoрых сoбираешься рисoвать. Даже вoрoбья не нарисуешь, пoка не разглядишь егo как следует. Я мoгу нарисoвать длиннoухoгo зайца, или вoлка зубастoгo, или птицу-вoрoна. Нo, прoчитав сказку, всё-таки не тoрoплюсь сразу браться за кисти да краски. Пoтoму чтo в сказках живoтные пoхoжи на разных людей: на дoбрых или злых, на умных или глупых, на oзoрных, весёлых, смешных. Вoт и пoлучается — прежде чем рисoвать, надo пoлучше узнать прo людей, кoтo
Во время очередной поездки по району я побывала в с. Кучерла и познакомилась там с Григорием Константиновичем Чамтыевым. История, которую он рассказал, тронула меня до глубины души.
КАРАТКЕВІЧ НА ЛУНІНЕЧЧЫНЕ У канцы 1960-х гадоў Інстытут мастацтвазнаўства праводзіў на Палессі экспедыцыю па этнаграфіі і фальклоры, якую ўзначальвала Валянціна Браніславаўна Нікіціна -- добрая сяброўка (у будучым - жонка) Уладзіміра Караткевіча. а ён у той час быў у стане апатыі і творчага крызісу, таму і запрасіла Уладзіміра ў дарогу. На аснове бачанага пісьменнік напісаў кнігу "Зямля пад белымі крыламі". Удзельнікі экспедыцыі правандравалі па Лунінеччыне,пабывалі і ў Лахве. Наведалі месцы пахаванняў ахвяр фашызму , ад мясцовых спявачак запісалі некалькі народных песень. Асабліва Уладзіміра Караткевіча ўразіла рака Смердзь. У той час (1969г.), калі было ісці па дарозе ад цэнтра
У них нет ни одной фотографии втроём: камера то в руках у Андрея, то у мамы, то у папы. Чегемские водопады, Эльбрус, нальчикский парк. В обнимку, зимнее южное солнце в глаза… Обыденное ...
"Выходи замуж за кого хочешь, но любишь-то ты все равно меня"...
- Привет, Ириша, - Нина смеясь хотела пробежать мимо супруги худрука. - Знаешь, ты бы со мной не здоровалась. Имей в виду, Нина, рука у меня тяжелая, - Ира, сверля глазами, смотрела на соперницу. Та как будто ничего не понимала. - Хорошо, Ириш, - смеясь прощебетала Ниночка и весело поцокала каблучками по коридору…