Առ քո թևերին, տար ինձ, ժամանակ,Ես ետ մնալուց շատ եմ վախենում:Հուշերից որքան հեռու եմ կենում,Մեկ է, կապում են թևերս նրանք:
Ակնթարթի մեջ դու կուլ ես տալիսԱյնպիսի մի նոր հավիտենություն,Որ խոսքս հազիվ հասած բերանիս,Դառնում է արդեն խորին հնություն:
Դուրս հանիր ինձ այս մթին կիրճերից,Որ քեզ հասկանամ և ինձ ճանաչեմ:Փրկիր ինձ այս խուլ ախ ու ճիչերից,Տուր ինձ քո ոգին, որ ես շառաչեմ:
Տուր ինձ քո ոգին, որ ես շառաչեմ,Որ ես դադարեմ հանդարտ հոսելուց,Ինձնից խոսելուց քեզնից չամաչեմ,Ինձնից չամաչեմ քեզնից խոսելուց:
Տուր ինձ քո ոգին, քո միտքը ներհուն,Առ ինձ հանճարեղ քո տարերքի մեջ,Որ չմոլորվեմ քո ոլորտներումԵվ իմ հոգու բարդ տիեզերքի մեջ:
Պարզեցրու, զտիր խոհերն իմ խառնակ,Առ քո թևերին, տար ինձ, ժամանա