Сённяшнім маладым наўрад ці гэта будзе зразумела. Бо стаўленне да рэчаў, адзення зусім іншае, чым нават у нашага пакалення. Тым больш нашых мамаў, бабуляў. Бо размова пра тыя часы, калі кожная абноўка была далёка не шараговаю падзеяю. Іх чакалі, на іх збіраліся грошы, іх выбіралі (калі было з чаго выбраць). Па іх сустракалі. Яны не толькі змянялі воблік, яны стваралі вобраз…
Камбінацыя
Якая ж гэта была прыгажосць! Тады, на пачатку пяцідзясятых, мала каму дасяжная. А маладая настаўніца Валя Бандарык, якая нядаўна прыехала працаваць у Цырынскую школу, мусіла купіць абавязкова. Пашыла з далікатнага крэпдэшыну, дасланага з Краснадару Мацільдай, дзядзінай-маёршай, новую сукенку, пад якую патрэбна была камбінацыя. Паехала ў Наваградак і знайшла тое, што трэба: лёгкую, блакітную, з прыгожымі карункамі.
На жнівеньскай раённай настаўніцкай канферэнцыі ў той новай сукенцы выглядала вельмі прыгожа. Пасаваў ёй блакітны да вочкаў-валошкаў.
Усяго некалькі разоў і апранула за ўвесь год камбінацыю. Бо не насіць жа такую прыгажосць на штодня. Мела яшчэ шаўковую блакітную кашульку, пад якую часам апранала. А наступнаю вясною панасіць не паспела.
Кацярына, замужняя Валіна каляжанка, збіралася на баль да мужавых сваякоў. Прыйшла ў школу паказацца сяброўкам, у якой сукенцы паедзе. Сукеначка то файная, але прасвечваецца з-пад яе грубая майка, увесь выгляд псуе. Дабрадушная Валя прапанавала сваю камбінацыю.
І баль, з якога Кацярына прыехала радасная, даўно мінуў, і заняткі ў школе мінаюць, адпачынкі хутка, а пазыку не аддае. Набралася Валя смеласці і спытала неяк, калі ж верне. Бо ж ёй самой трэба, бо ж ні разу свае блакітнае сукенкі апрануць не змагла. Пачала апраўдвацца, быццам гэта не ёй, а яна камусьці штосьці завінавацілася. А тая як ні ў чым:
– Прынясу. Нідзе твая камбінацыя не падзенецца.
І прынесла. На кватэру, дзе жылі маладыя настаўніцы. Зранку, калі нікога з іх дома не было.
Толькі пераступіла Валя парог, як гаспадыня да яе:
– Прыходзіла Кацярына Васільеўна, нешта Вам прынесла.
– Пэўна, камбінацыю. Яна ў мяне пазычала. Ну і добра.
Валя ў пакой ідзе, і гаспадыня за ёю. Прыпынілася на парозе. На лаўцы ляжаў загорнуты ў паперу скрутак. Разгарнула яго дзяўчына і жахнулася: яе камбінацыя была брудная, заношаная, у нейкіх жаўтлявых плямах. А запах які!
Плакала? Яшчэ як! Бо страта была немалою. Бо крыўда перапаўняла, душыла. Гаспадыня, на чыіх вачох адбывалася гэтая драма і якая, зразумела ж, скрутак той адразу праверыла, бо цікаўная была кабета, пачала супакойваць. Як умела, як разумела:
– Не плачце, Пятроўначка! Якая ж яна бяссовясная! Гэтак камбінацыю згадзіла! А Вы ж і не ведаеце, што гэто. Гэто ж ад мужчыны! Але ж і гразнуля! Гэто ж трэба, у чужой камбінацыі да мужыка лягаць! Скажэце ёй, Пятроўна! Занясеце ў школу, разгарнеце і пры ўсіх пакажэце. Хай паглядзяць, што яна вырабіла. Хай адкупіць!
Не скарысталася Валя з тае рады, нікуды не панесла, нікому тады нічога не сказала. Сорамна, прыкра ёй было. Паспрабавала ратаваць сваю камбінацыю. Замачыла ў содзе (так пральны парашок у нас называлі) на цэлую ноч, назаўтра шаравала. Не дапамагло. Давай кіпяціць. Плямы зніклі. Але камбінацыя зварылася, засвяцілася дзіркамі, распаўзлася…
Толькі дачцэ сваёй праз многа гадоў расказала. І праз многа гадоў ёй балела. Не, даўно ўжо не з-за камбінацыі. Хапала ў яе ўсяго. І купіць мела за што. Балела, што людзі бываюць такія нядобрыя, такія нялюдскія. Як яны ў вочы могуць пасля такога глядзець?..
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 2