Հայ ժողովրդական «Ջաղացըս պատիկ-պատիկ» քնարական երգն է՝ Նազելի Գրիգորյանի (Աշուղ Նազելի) կատարմամբ: Երգը սիրահար աղջկա խոսքն է՝ ուղղված իր սիրած տղային: Ամեն անգամ, երբ նա տեսնում է տղային, հայացքը գամվում է նռան հատիկ հիշեցնող աչքերին: Iնչպես կարելի է ենթադրել, նրանք իրար ավելի շատ հանդիպում են տաղավար տոներից Համբարձման և Զատիկի տոների ժամանակ, երբ գյուղի երիտասարդ տղաներն ու աղջիկները իրար ձեռք բռնած ծիսական պարերգեր են երգում, Վիճակի երգեր երգում, խաղեր խաղում, և ահա, այս ընթացքում նրանք կարողանում են գողունի հայացք գցել միմյանց վրա:
Արդեն, հավանաբար, օրվա վերջում, տան ու դաշտի աշխատանքներից հոգնած աղջիկը կամենում է քնել, սակայն իր յարը դեռ չի վերադարձել հանդ ու դաշտից, և ինքը չի կարող քնել, մինչև տղան չվերադառնա ու ինքը մի անգամ էլ օրվա վերջում չտեսնի նրան:
Իսկ երգի վերջին հատվածից պարզվում է, որ նրանք մտերմություն են արել յոթ տարի և իրար հետ ամուսնանալու պայման կնքել:
Երգի խոսքերը՝
Ջաղացըս պատիկ-պատիկ,
Աչքերըդ նռան հատիկ,
Ամեն քեզի տեսնելիս
Հա'մ համբարձում, հա'մ զատիկ:
Ջաղացըս մանի-մանի,
Անուշ քունըս կըտանի,
Իմ յարը հանդում, չոլում,
Իմ քունը ո՞նց կտանի:
Ջաղացըս ման եմ տվել,
Սիրել եմ, ջան եմ տվել,
Յոթը տարի սիրություն,
Մեկ օր պայման եմ տվել: