მე შენ და წვიმა ❤ ☔

დაიყვავილა ალუჩამ დაიყვავილა ალუჩამ, ყვავილს გაჰქონდა ფრიალი, ქარმა აიგდო აბუჩად, ცას ააფრინა ტრიალით. ყველა ხემ ტოტებშიშველმა, ჩაიცვა მწვანე კაბები, როგორც ყოველთვის პირველმა გაახალისა დაბები. კვლავ მომაგონდა საღამო, მაღლობზე როცა ვიდექით, ნიავი ჰქროდა საამო, ერთურთის გვერდით მივდექით გიცქერდი ჭკვიან თვალებში, სადაც ვარსკვლავნი ცელქობდნენ, გრძნობა-ნატოვებ კვალებში სულ სიყვარულით მღეროდნენ. ირგვლივ სიმწვანე ღვიოდა, ხასხასა მკვეთრი ფერებით, ყვავილს ფურცლებად სცვიოდა წლები გამქრალი დღეებით. დაიყვავილა ხეხილმა, იდგა სურნელთა გნიასი, მე და შენ, უკვე შეცვლილმა კონა შევკარით იასი. ვიგონებ იმ დღეს დარდებით, თვალიდან მწვეთავს ცრემლები, კვლავ გამიბევრდა დარდები, შემომეწერა ლექსები. გული მევს

მ უ ზ ა რაა ეს მუზა, გრძნობების მძივი, ნაკოწიწები ბეწვის ძაფებით, მტვერდადებული ოცნების სკივრი გადამალული ძველი შარფებით? მუზაა ყველა შედევრის მქმნელი, ღმერთმა რომ პოეტს იმ წუთში უძღვნა, თვით ხელოვანის შეგრძნების მხსნელი და სასიცოცხლოდ სიჩუმის ბურღვა. ზოგჯერ განცდილით გაღება გულის, სულის წიაღში ნაგროვი სევდით, ამოფეთქება ალებად რულის, გამოფხიზლება ნათმობი ელდით. მუზა, ცხოვრების ტკბილი შარბათი, ზოგჯერ მდინარე ცრემლის ნაკადით, სიცოცხლის ბოლოს დიდი შაბათი და ზოგჯერ თვალში მწველი ნაკაფით. აჭრელებული ფურცლების დასტა, მათზე ლაქებად ნარჩენი განცდა, სიტყვებად შენი სურნელი დამცდა, რომ დამეკარგა და ბევრით ამცდა. თუმცა, ოცნებებს ისევ ვწერ ლექსად, ჩემს თვალწინ ნათლად მუდამ შენ დგახარ, ვიცი, ვერ ვ