Դրսում ձմեռ է,
Առաջին օրն է,
Ձյունը մոլորվել,
Ինչ,որ տեղ կորել է։
Բայց իմ հոգը ձմեռը
Արդեն փոթորկում է։
Ձյուն է,փոթորիկ է,
Ձյունոտ մառախուղ է։
Հոգուս ձյունակար
Սառույցը կաթում է,
Ուղեղս չի դիմանում
Սառցակալում է։
Նա հեռու է,այնտեղ է,
Իմ գողտրիկ երկրում է։
Ուր խալխլված հոգիները
Մթնում խարխափում են։
Երկիրս կարծես,
Ճահճի վրա է։
Ընդերքը նրա
Վախվորած երերում է։
Ազգս ինքն իրեն
Ժխտում հակասում է,
Բացասման-բացասումը
Մերժում-հաստստում է։
Ուղեղս չի գտնում
Հենարան ամուր,
Խելագարվում եմ,
Մոլեգնումներից ամուլ ։
Բայց,երբ հալվում,
Ու տեղիք է տալիս,
Ուղեղս ամորֆ
Տհաճ մտքերից,
Նորից դառնում եմ
Կայտառ պատանի,
-Թոթափիր մտքերտ
Գրողը տանի։
Հավատա քո
Ոգեկորով ազգին,
Ականջ դիր արիածին
Քո փառահեղ գենին։
Հալվում է ուղեղիս,
Սառույցը լրիվ,
Սեր,հավատ,հույսեր,
Ձեռք,ձեռքի տված,
Ազգիս զարթոնքին են
Գնում ընդառաջ ։
Պարզվում է ,հանկարծ
Երկինքը հայոց։
Այնտեղ ջինջ,կապույտ,
Երկնի լազուրում,
Աստծո հովանավոր
Պատկերն է սահում։
Հավատա ազգ իմ
Մեծ սուրը ձեռքիտ,
Կռվով հաստատիր
Խաղաղությունն աշխարհիտ։
Մ.Մանուկյան 1.12 .2023թ.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев