Нехта скажа:
-- Забыла? Зраклася
Роднай мовы? На здзек аддала!
Не! Яна ж з маім сэрцам зраслася,
У ім чароўнаю кветкай цьвіла.
Хтось спытае:
-- Чаму ж прамяняла
Сваю мову на звон чужых слоў?
І жыцьця за яе будзе мала,
І няма для мяне іншых моў.
Усе упэўнены:
Ёй не падняцца,
Дык нашто успамінамі жыць?
Я ж крычу:
-- Трэба верыць, змагацца,
Шанаваць, берагчы і любіць!
Дык жыві, беларуская мова!
Грэй нас, цёплае роднае слова.
/ Аўтар Алёна Емяльянава /
Падзякаваць трэба той матчынай песні,
Што ў калысцы ты слухаў не раз,
І з вуснаў яе, трапяткіх і гарачых
Заўсёды злятаў мілагучны той сказ.
І маці спявала ласкава і шчыра,
Каб буры было табе не чуваць,
У поцемках штосьці хуценька шыла,
Святло не запальвала, каб не спыняць
Салодкія сны дзіцяці малога,
Яскравыя, светлыя, ясныя сны.
І з песень матуліных родная мова
Цяплом адбівалася ў дзіцячай душы.
Падзякаваць трэба той матчынай песні,
З якой пачынаецца наша жыццё,
Жыццё роднай мовы ў маленечкім сэрцы,
Што стала вялікім, як свет, пачуццём.
Алена Лянок
«Знаю, за всё надо платить, пусть это будет бедность, болезнь, что угодно, я на всё согласна ради этого счастья». В начале ХХ века случилась одна из тех историй, что о запретной любви, выборе и цене, которую порой приходится платить. Её герои — Александр Колчак, Верховный правитель России, флотоводец, учёный, и Анна Тимирёва, русская поэтесса, дочь композитора и пианиста. Считается, что самые счастливые дни адмирал Колчак провёл на Дальнем Востоке, ведь именно здесь получила продолжение самая яркая история любви в его жизни. Началась она намного раньше — впервые Анна увидела Александра в январе 1915 года в Петербурге — и состояла из мимолётных свиданий наедине, встреч у всех на глазах и д