Многа ты бачыла,возера Сьвіцязь:
Як знаць балявала,гнуў сьпіну мужык,
Як гнаўся ў пагоню за ворагам віцязь,
Сваёй не аддаўшы ні пядзі мяжы.
Як сьвечкай гарэлі замшэлыя хаты,
Зладзеем падпаленых з розных вуглоў,
Як людзі хапалі свой скарб небагаты,
З яшчэ неастыўшых,гарачых вуглёў,
Як плакалі дзеці,жанкі галасілі,
Стаяўшы ля вогнішча спаленых хат...
Як сеялі жыта,пасля - малацілі,
А ў верасні сваталі хлопцы дзяўчат.
Ды баяць старыя ад часу дубы,
Ды шэпчуць ласкава пад сонцам рамонкі,
Што тут не было гэтай чыстай вады,
А замак магутны,царква на узгорку,
Туган - князь па праўдзе усім уладарыў,
На стражы стаяў сваёй роднай зямлі,
Ды чутка прыйшла - непрыяцеля хмары,
Наваградак слаўны зьмяёй аб