,, თ ო ვ ლ ი ს კ ა ც ი"
(მოთხრობა)
თავი 4
---------------------------------------
ბოლოს გიო ნუცამ ქორწილამდე
ორი თვით ადრე ნახა. რაიონიდან მომავალს მანქანა გაუჩერა. გაუკვი-
რდა გიო ,რომ დაინახა.გიო სამხედრო მანქანით, არასოდეს სარგებლობდა
და , არც სამხედრო ფორმით უნახავს
ასე ახლოს.კარები, რომ გააღო და ჩაჯდა, მაშინ მიხვდა გიო მთვრალი იყო.
-რას გევხარ, როდის მოასწარი და სად?-შეეკითხა გაბრაზებულმა გიოს.
-ნუცი დღეს განსაკუთრებული დღე იყო.ქალი ვნახე, ქალის უნახავს გაგხდის.ლამაზი , ჯანმრთელი, თეძო
და მკერდ მაღალი, განათლებული, კარგი ოჯახის შვილი.-ამოიბლუკუნა გიომ.
-მერე იქ დაგათვრეს ასე, ისიც შენთან ერათად მიიღო უფალმა?
-არა ქალბატონო ნუცა.ქალი პატიოსა
მე ის ქალი ვარ, შენ რომ ცხრა თვე
მუცლით გატარა.
ჯერ უნახავიც რომ უყვარდი
ჩემო პატარა.
შენი დედა ვარ, შენი სუნთქვის,
ღიმილის მცველი.
სულს რომ მითუთქავს შენს თვალებზე
პატარა ცრემლი...
ჩემი ლხენა ხარ,გათენება,
ცისკარი დილის.
ჩემი შვება ხარ, სიხარული-
შენ,ჩემი შვილი!..
შენ ხარ, ვისთვისაც სამყაროზე
ცოტა დიდი ვარ
და მუხლმოყრილი სალოცავად
ღმერთთან მივდივარ...
რომ შენმა წლებმა სიხარულის
გზებით გატაროს.
რომ შენ ვერავინ გაწყენინოს
შვილო-არასდროს!..
დალოცვილი ხარ დედის გულით,
გონებით, არსით.
დედის სულიდან აწეული
ფიალით, თასით...
დედის ხელიდან დარწეული
აკვნის სიკეთით,
ანგელოზების ფრთების მსგავსი
დღეთა სითეთრით...
რადგან დედა ვარ, შენ რომ ცხრა თვე
მუცლით გატარა,
ჯერ უნახავიც რომ უყვარდი
ჩემო პატ