Նյուկզար գյուղը կիմանաք որի ճամբեն դուզ–դուզա, 1965 թվին լույս աշխարհ ես դուրս եկա։ Իմ անունս է Ենոք պապուս անունն եմ կրում, Մանկությունս հիշելով Նյուգզար գյուղն եմ կարոտում։ Կարոտում եմ հայրիկիս ես Սարգսին Մարգարյան, Նա մեր սյունն եր օջախի ու կմնա հավիտյան։ Արձակուրդին ամառվա միշտ Նյուգզար եմ գնացել, Մեր հանդերում ման եկել հայրենիքով հիացել։ Պուճուր աղբյուր ունեինք գյուղամիջում եր հոսում, Խմում եինք այդ ջրից՝ ջրի համից հիանում։ Դուքանի մոտ կանգնեցի իմ Նյուգզարին նայեցի, Ապրես պապուս կանչեցի արտասվելով քայլեցի։ Չլսեցի արձագանք Ապրես պապս չերեվաց, Լաց արդյունքս զգացի իմ կոկորդում կուտակված։ Դանդաղ քայլելով եկա մեծ աղբյուրին ես հասա, Նյուգզարեցի բարեկամ ես ոչ ոքի չտեսա։ Ջուր խմեցի աղբյուրից ե