ՄԱՐԴՈՒ ՏԵՍԱԿ Մարդ կա պարկեշտ է, կիրթ և սիրալիր, Ասես հրեշտակ է, ինքը՝ սիրով գեղանի, Խոսքի մեջ չափավոր ու մտքերը խոհուն, Խրատներն են բարի քնքուշ այդ մարդու: Մարդ էլ կա կեղծ է, ժպիտը ծաղրածուի, Միշտ գովքն է անում սիրով իր մերծավորի, Աշխարհի գանձերն է շռայլ նվիրում նրան, Բայց տկար հոգով խղճուկ, ինքը՝ անարժան: Մարդու տեսակ կա, իրոք, հրաշք հանճար է, Բարեկեցիկ տեսքով միշտ ցանկալի հյուր է, Օջախ է մտնում պարզ, մաքուր, անարատ, Ուրախությամբ լեցուն, սրտով գթառատ: Մարդ կա խառնվածքով ձգտում է առաջ, Ճարտար լեզվով ուզում է լինի ընդառաջ, Զորավոր չար մտքերը ներսից է խոսում, Նայում է դեմքիդ և կեղծավոր ժպտում: Մարդ կա մաքուր է իր գործերի մեջ, Երկխոսում սրտանց բարին ու անվերջ, Մտքով պայծառ է, հոգին