ТАМ ДЗЕ СЭРЦА НАЗАЎЖДЫ
Вёска наша адмірае,
Пусцеюць нашыя рады.
Жывых тут цераз двор, хто хату мае,
Але усе едуць зноу́ сюды.
Хто да бацькоу́, хто так ... пабачыць,
Хто збударажыць успамін,
Праведаць могілкі, пазначыць,
Прайсці навокал тых мясцін,
Што так прыемны, так знаёмы,
Што нават хочацца крычаць,
Прыгожы лес і вадаёмы...
І слёз з вачэй тут не стрымаць.
Сабраць суседзей каля хаты
Пад вінаградам за сталом.
Накрыць усім разам стол багаты
І пасядзець адным гуртом.
Колькі нас у вёсцы засталося?
На пальцах можна палічыць.
Па рознаму нам тут жылося,
І час той дзіўны не забыць.
Чаму так гэта вёска вабіць?
Чаму так цягне да сябе?
І кожны з нас, напэўна, знае:
Бо у сэрцы кожнага жыве...