Մի դեղ տվե՛ք, կենտ մի հաբ,
Քնեմ` մի պահ վերանամ,
Որ չլինեմ հուսախաբ,
Այս ամենին դիմանամ...
Երբ հույս ծնվեց մեր հոգում,
Լույսով պատվեց ապագան,
Ու ժպիտն էր դուրս հորդում
Օջախներից պապական:
Սակայն, կասկածն է, ահա,
Նորից չոքել իմ շեմին,
Նորից խաբկանք, Նորից մահ...
Ո՞նց դիմանամ ամենին:
...Քնե՜մ, մի դար վերանամ,
Իսկ երբ աչքերս բացեմ`
Լուռ, բերկրանքով իմանամ.
«Երկիրն առողջ է արդեն»:
ՀայՔ