Անառակ որդիներին
Երբ լսում եմ ինչ որ մի տեղ, ինչ որ մի մայր լաց է լինում,
Անիծում եմ այն չար որդուն, ով իր մորը չի խնամում,
Ով չի տեսնում արցունքները, իսկ տեսնելիս չի նկատում,
Ա՜խ, այդպիսի որդոնց երբեք, երբեք որդի չեմ համարում։
Երբ որ հենց իր որդու ձեռքով մոր աչքերն են արցունքոտվում,
Իսկ դա արդեն սովորական, որդին նորմալ է համարում,
Ես էլ հիմա որպես որդի ,պիտի խոսեմ այդ մասին,
Անառակ որդի է նա ,ով մատ է թափահարում մոր ուսին։
Էլ ի՞նչ որդի երբ, որ մայրդ քեզ որդի չի համարում,
Իսկ դու արդեն մանուկ օրից մորդ մայր չես անվանում,
Եղեք որպես արժան որդի, ձեր ծննդյան այն օրից,
Ու խուսափեք ամեն գնով ձեր մոր թափվող արցունքից։
Թող որ մայրերը չզգան, համը թափվող դառն արցունքի,
Ու պարծենան ամեն վարկյան` ո