Հարսը
Ես սովորեցի ապրել ուրիշ տան մեջ, ուրիշ նիստ ու կացով։
Սովորեցի արթնանալ ուրիշ սենյակում, կարոտելով իմ փոքրիկ, բայց հարմարավետ սենյակը։
Սովորեցի երբեմն նեղացած քնել այդ սենյակում, բայց արդեն մի քիչ այլ կերպ, որովհետև մայրս չեկավ, ու չ՜ստիպեց, որ դուռը բաց անեմ։
Մենակ չմնամ...
Սովորեցի կամակորություններ չանել, ավելի հասուն դարձա, ու սովորեցի` կարոտել...
Կարոտում եմ քեզ, մա՜մ, ու բոլորիդ։
Կարոտում եմ մեր մանկության վեճերը քույրս...
Սովորեցի լռել հաճախ, անգամ երբ ճիշտ եմ։
Սովորեցի մաքրել տունը քո այդքան սովորեցրած ձևով մա՜մ։
Բայց արդեն ուրիշ տուն, այլ ոչ իմ մանկության բնակարանը։
Սովորեցի պատրաստել ավելի համեղ, ու ավելի արագ... հիշո՞ւմ ես որքա՜ն էիք կատակում իմ վատ պատրաստել
Հարսանիք գնացի հասարակ շորով,
Նոր էի ներս մտել, մնացի մոլոր,
Հասարակ հագնված՝ տերս մարդ չկար,
Սրտաբաց դեմքով մնացի անճար։
Թանկարժեք շորերով պտույտ են գալիս,
Ուրեմն, հագուստն է կյանքին լույս տալիս,
Վեր կացա, եկա, շորերս փոխի,
Թանկարժեք կոստյում հագովս գցի,
Նորից ներս մտա ժպիտս դեմքիս,
Ծիծաղս էր գալիս փոխված աշխարհքից։
Փեսան ինձ տեսավ, հարսին մոռացավ,
<Բարև ձեզ, համեցեք.> վզովս փարվավ։
Հարսին խաբել էր՝ քաղաքի պետն եմ։
Հարուստ գործարար իր ընկերն եմ։
Առաջին բաժակով կենացս խմին,
Խորոված, կոնյակ, կողքովս դրին,
Սիրտս ուրախ էր, միտքս էր տխուր,
Մարդիկ փոխվել են, ափսոս, շատ իզուր,
Կոստյումիս ասին՝ պատիվը քոնն է,
Աշխարհքը փոխվել է՝ Կոստյումի օրն է,
Հասարակ շորերիս արժեքը մեծ է,
Կոստյումի տված պատիվը կե