Радаўніца – свята! З нядаўняе пары стала чырвонай датай у нашым каляндары! Добра, бо чалавеку патрэбна болей часу даць, каб усім добрасумленна на могілках пабываць… Могілкі Не сотні, а тысячы людзей, Знкамітых і невядомых, Добра знаёмых і незнаёмых, Родных, блізкіх і чужых Ляжыць на могіпках святых… Колькі лёсаў жыццяў,спраў Пад камянямі захавана! З граніту, з мармуру стаяць, Нізкі, высокі і вышэйшы, Як напамін аб даражэйшым… Прыйшоў сюды – перахрысціся, Усім нізка, у пояс, пакланіся: Пахадзі, прыгледзься, падзівіся, Узгадай, пасумуй, паспагадай – Да лёсу іх душою дакраніся… Нам, жывым, адзінае трэба – Захаваць памяць аб тых, што, Старыя ці зусім ма
ДЗЕНЬ ПЕРАМОГІ У ЛЕБЕДЗЕВЕ Святы, святочны Дзень!.. самі на свята нясуць ногі… Тры буслы над вёскай лятуць (дзіўлюся , вачэй не адвесці) бы жывы напамін таго,што не дажыў з нас кожны ТРЭЦЦІ да вялікага Дня Перамогі!.. Сонца над плошчаю свеціць, кучкамі дюдзі наўкола стаяць: старыя …маладыя…дзеці… Мяккія крэслы пастаўлены ў рад – тут павінны сядзець ВЕТЭРАНЫ – пуста там: хтосьці загінуў у вайну, хтосьці пасля памёр ад раны... Дзяўчынкі-гарэзы на іх месцы селі – унучкі мо праўнучкі тых герояў – прадзеды і дзяды не вярнуліся з бою, каб жылі шчаслівымі яны сёння. Музыка льецца,ваенныя песні гучаць, у сэрцы ўсё звініць маркотным гулам, а памяць нібы застыла на нейкі час І заст
Паважаныя сябры мае, з надыходзячым святам вас!Няхай святло вам усё жыццё ззяе ,вас сагравае! Будзьце здаровы! Дзяцінства маё, басаногае, халоднае , галоднае – цудоўнае, адышло ў нябыт, а з памяці не знікла… За вялікім сталом усе пацёра сядзім, з одной міскі зацірку ядзім, смачна так аж нос гнецца, не наесціся ніколі, здаецца. Наядаліся, маўчалі, не смяяліся: паспрабуй, засмейся так сабе – атрымаеш лыжкай па лбе – тата не любіў за сталом жартаў… Бягу па вуліцы, што праз вёску ідзе, хлопцы катаюцца недзе, (мне так хочацца пакатацца на веласіпедзе) знайшла , еду, адна – “ура!” У плот з калючага дроту уехала , не ўтрымалася, клена раздзёрла – пакаталася! .. Цяжка летам, гарачын
“КАБ РАДЗІЛА ЗЯМЛЯ І РАДАВАЛІСЯ ДЗЕЦІ” нарыс пра яшчэ аднаго ветэрана быў напісаны мною ў 1989 годзе і друкаваўся ў нашай раённай газеце “СВЯТЛО КАМУНІЗМУ”, а майму герою было тады ўжо 68 гадоў. Невялікі ўрывак з яго я прапаную вам, мае паважаныя сябры.Чытайце,калі ласка! У Канстанціна Васільевіча Семашкевіча вельмі цікавае жыццё.Карэнны лебедзевец, ён нарадзіўся, і вырас,і вучыўся, і жыў тут амаль неадлучна.Глыбака пусціў карані род Семашкевічаў у Лебедзеве.Усе Семашкевічы – адвечныя хлебаробы,зацвярдзелыя працавітыя далоні якіх пахнуць зямлею,у цяжкую гадзіну абаранялі яе: дзед у першую імперыялістычную вайну,бацька ў грамадзянскую,сыну ж давялося каваць Перамогу над гітлераў