ГУЛХАЁ.
Гулсаранинг тўнғич фарзанди Гулҳаё нимжонроқ туғилди. Унинг бўйи ҳам, вазни ҳам бошқа чақалоқларникидек эмасди. Гулсара болам ўлиб қолади, деган ваҳимада унга парвона бўлар, ҳадеб эмизишга ҳаракат қилар, чақалоғи эса ютинишни ҳам эплай олмасди. Гулсаранинг бахтига духтурлар тажрибали экан, чақалоқни турли йўллар билан озиқлантиришди, қувватга киритишди ва туғруқхонадан чиқаётганида Гулсара ва Баҳриддинларнинг қўлига соғ-саломат топширишди.
Гулҳаё кейин ҳам Гулсарани анча қийнади. Бирда сувчечак чиқариб, уни шошириб қўйган бўлса, бирда қизамиқ бўлиб, уни ёмон қўрқитди.
− Шугинанг дардга енгил чиқди-да, − деди невараси касал бўлганини эшитиб, қишлоқдан келган қайнонаси Зумрад момо.