Зямлю аралі бомбы, і дзірванамі
Яна ўздымалася да неба і адтуль
Зьнямела назірала перарванае
Дзяцінства нашых татаў і матуль.
Хавалі хмары сонейка ўчарнелае,
Звяр’ ё сваіх дзяцей-у глыб лясоў.
А чалавечае дзіця, зусім здзічэлае,
Сабе знайсці не паспявала схоў.
Яго палілі, катавалі, гвалцілі,
Расстрэльвалі па сто разоў на дзень,
Сівелі рэкі, дрэвы, травы, мацеркі,
Праклёны вырываючы з грудзей.
Бацькі, дзяды і дзеці разам з мамамі
(Што? На кані не абысці свой лёс?)
Адпомшчвалі за гульні перарваныя,
За немату абвугленых бяроз.
За хаты, сном і радасцю абжытыя,
За сцежкі ў лес, у поле, у лугі,
За лён блакітны, каласочкі жытнія,
За водар траў, што знесены ў стагі.
Зямлі, напэўна, пажыццёв