ԻՄ ԵՐԵՎԱՆԸ
Երևանը հայի տունն է,
Նրա կյանքն է ու ավյունն է,
Հայաստանի ամուր սյունն է,
Մութը ցրող պայծառ լույսն է։
Ես ուզում եմ գնամ հասնեմ,
Հոգուս միջի կարոտն առնեմ,
Տեսնեմ նրան ես վառվռուն
Լույսերի մեջ փայլուն, կանգուն։
Ախր նրա ջուրն ուրիշ է,
Համն ուրիշ է,հոտն ուրիշ է,
Նա իմ համար քաղցր հուշ է,
Լեզվիս վրա համով նուշ է։
Երևանը անհոգ կյանքս է,
Ջահել օրս է ու ծիծաղս է,
Անչափ տանջված ժողովուրդս է,
Ազգս պահող իմ լեզուս է։
Կուզեմ տեսնեմ ես " ՄԱՇՏՈՑ" _ ին,
Գնամ հասնեմ Էջմիածին,
Դանդաղ քայլեմ "Աբովյանով",
Հիանամ իմ Երևանով։
Շուկաների եռուզեռով,
Լայն լուսավոր փողոցներով,
Նորքով,Կոնդով ու Մասսիվով
Եվ հոյակապ Զվարթնոցով։
Իմ Սևանի կապույտ ջրով,
Ու խայտացող իշխան ձկով,
Իր մոտ կանչող համալիրով,
Ե
Հ Ա Ց Ը
Ես գնացի հացի,
Որ քույրիկս չլացի,
Հացը առա եկա տուն,
Նա մտել էր անուշ քուն։
Ես քույրիկիս չարթնացրի,
Հացը տարա պահեցի,
Որ հենց ինքը արթնանա,
Հացը ուտի կշտանա։
Մայրս եկավ ու տեսավ,
Փաթաթվեց ինձ ու ասավ.
_ Ապրես բալես, զորանաս,
Բարի բախտի տիրանաս։
Քույրս ելավ մեզ տեսավ,
Սոված լինելը մոռացավ,
Մայրս գրկեց երկուսիս,
Արցունքն ընկավ իմ ուսիս։
Հացն իրար հետ կիսեցինք,
Ու մեր մորը խոսք տվինք,
Մի հատիկ էլ որ գտնենք
Պիտի իրար հետ կիսենք։
Հեղ. Անգին Քեսյան