Το ελληνικό πρόβλημα ξεκίνησε ως εξής: η Επιτροπή της τότε ΕΟΚ ανέθεσε στον κορυφαίο Γάλλο ιστορικό κι ακαδημαϊκό την συγγραφή ενός βιβλίου για την Ιστορία της Ευρώπης το οποίο θα επιδοτούσε και στην συνέχεια τα μέλη κράτη (όπως και όλα τα μελλοντικά μέλη κράτη) θα διένειμαν στην δημόσια κι ιδιωτική εκπαίδευση ώστε να διδάσκεται στα λύκεια. Όπως είναι αυτονόητο, το βιβλίο το οποίο συγγράφηκε από αρκετούς συγγραφείς υπό την επιμέλεια του Ντυροζέλ, θα μεταφραζόταν σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες που θεωρούνται επίσημες στην ΕΟΚ (σήμερα Ευρωπαϊκή Ένωση). Το βιβλίο αυτό (Ευρώπη: η Ιστορία των Λαών της) δεν είναι μια τυπική ιστορική αφηγήση. Σημειώνω εδώ ότι προσωπικά δεν έχω διαβάσει το βιβλίο και ότι ό,τι έχω ακούσει για το περιεχόμενό του οφείλεται σε συζητήσεις που είχα με τον κ. Μεγαλομμάτη. Το βιβλίο, το οποίο επιμελήθηκε ο Ντυροζέλ, γράφηκε με σκοπό να αποτελέσει (και ήδη αποτελεί) την βάση της ιστορικής συνείδησης των Ευρωπαίων. Όπως το χαρακτηρίζει ο κ. Μεγαλομμάτης, είναι μια 'ιδεολογική', μια 'ευρωπαϊκή', μια ευρωπαιοκεντρική ιστορία της Ευρώπης γραμμένη με τον σκοπό να δικαιώσει την κατά το δεύτερο ήμισυ του 20ου αιώνα προσπάθεια ένωσης της ευρωπαϊκής ηπείρου σε μια χώρα, σε ένα κράτος. Ως ιδεολογικού χαρακτήρα απόπειρα είναι μια μεγαλοφυής συγγραφική προσπάθεια, λέει ο κ. Μεγαλομμάτης. Όταν λέμε 'Ευρωπαϊκή Ιστορία' κατά τον Ντυροζέλ και κατά το βιβλίο που του ζήτησαν, εννοούμε το επίθετο 'ευρωπαϊκή' ως ιδεολογικό χαρακτηριστικό: δεν είναι μια 'μαρξιστική' (κατά τον Μαρξ ή τους Σοβιετικούς), μια γερμανική ιστορικιστική' (κατά τον γερμανικό ιστορικισμό), μια γαλλική 'αναλιστική' (κατά την σχολή ιστορικών που αρθρογραφούσαν στο επιστημονικό περιοδικό Annales) αλλά μια ιδεολογικώς ευρωπαϊκή Ιστορία που δικαιώνει το εγχείρημα της ΕΟΚ – Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό ξέφυγε τελείως από την αντίληψη των αμόρφωτων Ελλήνων ψευτο-πανεπιστημιακών, των άθλια άξεστων και κρετίνων δημοσιογράφων και των λοιπών αρθρογράφων που γράφοντας πάντοτε διαδίδουν μόνον την άγνοια και την αμορφωσιά τους. Αντέδρασαν υστερικά νομίζοντας ότι τους 'πετάνε' έξω, κι έτσι με τον τρόπο τους πέταξαν οι ίδιο το μίζερο έκτρωμα 'Ελλάδα' (αυτή είναι η πραγματικότητα κι αυτό φάνηκε το 2009-2019) έξω από την Ευρώπη. Αλλά, αν δει κάποιος την Ιστορία του Ντυροζέλ ως ιδεολογικώς γραμμένη Ιστορία της Ευρώπης, δηλαδή ως περιγραφή του ευρωπαιοκεντρικού πνεύματος, τότε τον δικαιώνει απόλυτα. Ποιος ήταν 'Ευρωπαίος'; Ο Μέγας Αλέξανδρος; Όχι βέβαια! Δεν προχώρησε ούτε μισό χιλιόμετρο πέραν των δυτικών συνόρων του βασιλείου του για να εκστρατεύσει 4000 χμ στα ανατολικά. Ούτε το Λούξορ της Άνω Αιγύπτου, ούτε η όαση της Σίουα είναι Ευρώπη. Ούτε η Βαβυλώνα, πρωτεύουσα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, είναι Ευρώπη. Ούτε το Ιράν, το καθαυτό όνομα του κράτους του Μεγάλου Αλεξάνδρου μετά την ολοκλήρωση των κατακτήσεών του, είναι Ευρώπη. Ούτε η βασίλισσα Ρωξάνη ήταν Ευρωπαία. Ούτε η Πενταποταμία, ούτε η Γεδρωσία, ούτε η Βακτριανή, ούτε η Σογδιανή, ούτε η Υπερωξειανή είναι Ευρώπη: όλες αυτές οι εκτάσεις των σημερινών Πακιστάν, Αφγανιστάν, Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν, κλπ αποτελούν περιοχές της Ασίας. Ουσιαστικά, η άγνοια των πραγματικών διαστάσεων του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, η γενικώτερη αμορφωσιά κι η ανικανότητα να δουν τα ιστορικά γεγονότα στις σωστές διαστάσεις τους και στα σωστά πλαίσιά τους γελοιοποίησαν την άθλια νεοελληνική ιντελιγκέντσια του 1990 και προοιωνίστηκαν όλες τις δυσμενείς εξελίξεις που ήδη από τότε διείδαν ξεχωριστά άτομα όπως η Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ και ο Μουχάμαντ Σαμσαντίν (Κοσμάς) Μεγαλομμάτης.