Предыдущая публикация
Сураи бақара Ояти 281
وَٱتَّقُواْ يَوۡمٗا تُرۡجَعُونَ فِيهِ إِلَى ٱللَّهِۖ ثُمَّ تُوَفَّىٰ كُلُّ نَفۡسٖ مَّا كَسَبَتۡ وَهُمۡ لَا يُظۡلَمُونَ ٢٨١
ВАз он рӯз, ки сӯи Худо бозмегардед ва ба ҳар кас подоши амалаш ба тамомӣ дода мешавад ва ситаме намебинад, бимнок бошед.Аз он рӯз, ки сӯи Худо бозмегардед ва ба ҳар кас подоши амалаш ба тамомӣ дода мешавад ва ситаме намебинад, бимнок бошед.Аз он рӯз, ки сӯи Худо бозмегардед ва ба ҳар кас подоши амалаш ба тамомӣ дода мешавад ва ситаме намебинад, бимнок бошед.
281. Ва битарсед аз он рӯзе, ки ба сӯйи Худо бозгардонида мешавед, пас, ҳар шахс он чӣ амал кардааст, тамом дода шавад ва онҳо ситам карда нашаванд.
Дар ин оят Аллоҳтаъоло бори дигар бандагони худро ба тақво амр намуда фармудааст, ки аз он рӯзе бипарҳезед, ки ба сӯи Худо бозмегардед. Дар он рӯз ҳар инсонро ҳисоб гирифта мешавад ва подоши ҳар амале, ки дар дунё анҷом додааст, бе зулму ситам ба пуррагӣ дода мешавад.
Бо ривояти Ибни Аббос (р), Ибни Ҷурайҷ (р), Ато ибни Динор (р), Икрима (р) ва дигарон ояти мазкур охирин ояти Қуръони карим аст, ки баъди ӯ дигар ваҳйи илоҳӣ ба Расулуллоҳ (с) наомад.
Баъди нузули ояти мазкур Расулуллоҳ (с) бо ривояте 9-рӯз ҳаёт диданд. Яъне рӯзи шанбе маризиашон ибтидо шуд ва рӯзи душанбе ба Рафиқи Аъло пайвастанд. (Ибни Касир). Охирон будани ояти мазкур ва дар сураи «Бақара» қарор гирифтани он маънои онро надорад, ки сураи «Бақара» охирин сураи нозилшуда аст. Балки, чунонеки дар пораҳои ба нашррасида, ишора намудем, гоҳо ояте нозил мешуд, Пайғамбар (с) фармон медоданд, дар фалон сура ва дар қафои фалон оят ӯро ҷой диҳанд. Ояти мазкур ҳам аз ҳамин қабил аст. Ояти зер дарозтарини оятҳои Қуръони карим буда, масъалаи муҳиммеро, ки байни мардум аксаран ба низоъ мекашад, яъне роҳҳои шаръии қарз додану қарз гирифтанро баён мекунад.
«Аз рӯзе битарсед, ки дар он ба сӯи Худованд бозгардонида мешавед, сипас ба ҳар касе ҷазои ҳар коре, ки кардааст, ба тамом дода мешавад ва бар онон ситам намеравад».
( Сураи Бақара, ояти 281)
Аз Абӯсаиди Худрӣ ривоят шудааст, ки паёмбар (с) мефармояд: Ҳар гоҳ ҷанозаеро гузоштед, барои қабристон омода шавед. Мардум онро бар дӯши худ ҳамл мекунанд. Агар солеҳ ва накӯкор бошад мегӯяд: Маро ба шитоб баред, агар одами бад бошад ба хонаводааш мегӯяд: Вой бар ӯ куҷоям мебаред. «Чӣ азобе дар интизори ӯст». Садои ин фарёдро ба ҷуз инсон ҳама чиз мешунавад, агар инсон онро шунавад беҳӯш хоҳад шуд.
Следующая публикация
Нет комментариев