ДЗЕНЬ ПЕРАМОГІ У ЛЕБЕДЗЕВЕ Святы, святочны Дзень!.. самі на свята нясуць ногі… Тры буслы над вёскай лятуць (дзіўлюся , вачэй не адвесці) бы жывы напамін таго,што не дажыў з нас кожны ТРЭЦЦІ да вялікага Дня Перамогі!.. Сонца над плошчаю свеціць, кучкамі дюдзі наўкола стаяць: старыя …маладыя…дзеці… Мяккія крэслы пастаўлены ў рад – тут павінны сядзець ВЕТЭРАНЫ – пуста там: хтосьці загінуў у вайну, хтосьці пасля памёр ад раны... Дзяўчынкі-гарэзы на іх месцы селі – унучкі мо праўнучкі тых герояў – прадзеды і дзяды не вярнуліся з бою, каб жылі шчаслівымі яны сёння. Музыка льецца,ваенныя песні гучаць, у сэрцы ўсё звініць маркотным гулам, а памяць нібы застыла на нейкі час І заст
Паважаныя сябры мае, з надыходзячым святам вас!Няхай святло вам усё жыццё ззяе ,вас сагравае! Будзьце здаровы! Дзяцінства маё, басаногае, халоднае , галоднае – цудоўнае, адышло ў нябыт, а з памяці не знікла… За вялікім сталом усе пацёра сядзім, з одной міскі зацірку ядзім, смачна так аж нос гнецца, не наесціся ніколі, здаецца. Наядаліся, маўчалі, не смяяліся: паспрабуй, засмейся так сабе – атрымаеш лыжкай па лбе – тата не любіў за сталом жартаў… Бягу па вуліцы, што праз вёску ідзе, хлопцы катаюцца недзе, (мне так хочацца пакатацца на веласіпедзе) знайшла , еду, адна – “ура!” У плот з калючага дроту уехала , не ўтрымалася, клена раздзёрла – пакаталася! .. Цяжка летам, гарачын
“КАБ РАДЗІЛА ЗЯМЛЯ І РАДАВАЛІСЯ ДЗЕЦІ” нарыс пра яшчэ аднаго ветэрана быў напісаны мною ў 1989 годзе і друкаваўся ў нашай раённай газеце “СВЯТЛО КАМУНІЗМУ”, а майму герою было тады ўжо 68 гадоў. Невялікі ўрывак з яго я прапаную вам, мае паважаныя сябры.Чытайце,калі ласка! У Канстанціна Васільевіча Семашкевіча вельмі цікавае жыццё.Карэнны лебедзевец, ён нарадзіўся, і вырас,і вучыўся, і жыў тут амаль неадлучна.Глыбака пусціў карані род Семашкевічаў у Лебедзеве.Усе Семашкевічы – адвечныя хлебаробы,зацвярдзелыя працавітыя далоні якіх пахнуць зямлею,у цяжкую гадзіну абаранялі яе: дзед у першую імперыялістычную вайну,бацька ў грамадзянскую,сыну ж давялося каваць Перамогу над гітлераў
Сегодня мы празднуем единение народов Беларуси и России
(Когда-то проводили конкурс о необходимости изучения русского языка… “Как поставить знак?...Учить нельзя забыть”)
Русский язык
Судьба меня с тобой связала,
Как только я тебя познала…
Из уст учителя услышав
Великолепие твоё,
Я поняла: это моё!
Любовь к тебе росла и крепла,
Жизнь была связана с тобой.
Ты великим и единым
Считался и в стране родной.
Сейчас страны наши суверенны
И время вспять не повернуть!
Однако общим корнем связаны
Матушка Русь и Беларусь!
Сердцем мы друг друга слышим,
Как и в те времена былые,
И одним воздухом сегодня дышат
Две сестры – Беларусь и Россия.
Сомнений у меня нет ,
По-другому и не может бы
Замалёўка з дзяцінства “Зінчын жарт” Нязгаснай зорачкай ззяе ў маёй памяці далёкае дзяцінства. Сям’я была вялікая, толькі дзяцей пяцёра,як казалі, адзін пад адным. Жылі мы ў Маладзечанскім раёне, у невялічкай вёсцы з меладычнай назвай Цюрлі. Каб пракарміцца, усім даводзілася працаваць з раніцы да позняга вечара Мы, як гусяняты, штохвілінна хацелі есці. Наша бедная мама не вылазіла з фермы ( яна працавала ў калгасе і даяркай, і цялятніцай, і свінаркай, і авечак некатары раз даглядала), а мы,малыя, разам з ёй коўзаліся – дапамагалі, як маглі. Дома ў нас усе любілі жыўнасць. Мы,дзеці, часта валаклі ў хату бадзяжных шчанят, кацянят, птушанят і гадавалі.
Замалёўка з дзяцінства “Зінчын жарт” Нязгаснай зорачкай ззяе ў маёй памяці далёкае дзяцінства. Сям’я была вялікая, толькі дзяцей пяцёра,як казалі, адзін пад адным. Жылі мы ў Маладзечанскім раёне, у невялічкай вёсцы з меладычнай назвай Цюрлі. Каб пракарміцца, усім даводзілася працаваць з раніцы да позняга вечара Мы, як гусяняты, штохвілінна хацелі есці. Наша бедная мама не вылазіла з фермы ( яна працавала ў калгасе і даяркай, і цялятніцай, і свінаркай, і авечак некатары раз даглядала), а мы,малыя, разам з ёй коўзаліся – дапамагалі, як маглі. Дома ў нас усе любілі жыўнасць. Мы,дзеці, часта валаклі ў хату бадзяжных шчанят, кацянят, птушанят і гадавалі.