Садоқат
Гунафшанинг турмуш ўртоғи вафот этди. Тўсатдан. Кутилмаганда. Жудаям ёш эди ахир. Эри жаҳлдор бўлса ҳам ғамхўр бўлган экан. Эээнди биляпди Гунафша. Рўзғорини бутлаб қўярди эри.
Ўртоғи бор эди, мўмингина, дамба-дам келиб турарди. Исми ҳам Қобил эди. Унинг аёлига ҳавас қиларди Гунафша. Қандай ювош одам, қандай юмшоқ табиатли, аёлига сира қатиқ гапирмайди, дерди. Соддадиллик билан аёлнинг ўзига ҳам айтди шу гапларни. Мийиғида кулиб қўйди аёл. Тушунарсиз эди бу кулгу.
Турмуш ўртоғи вафот этди-ю, Гунафшанинг бошига тоғлар қулади. Шундагина у Элмурод акасининг ўта ғамхўр бўлганлигини, у тирик чоғи рўзғор деган ғор ҳақида мутлақо ўйламаганлигини эслади. Авваллари иллат бўлиб кўринган т