16-қисм.
Гр:🔥Ҳикоя ва қиссалар 🔥
Муаллиф: Рустамхон.
Шарт бурилиб чиқиб кетган қизни ортидан алам билан кузатиб қолган Жаҳонгирнинг ич ичидан ғазаби қайнаб кетди.
-Шунча гапни мен учун гапирдими? Ҳали мен айбдорми энди у учун? Шошма!
Миясига урилган хаёлдан қалқиб кетган йигит хонасидан отилиб чиқди. Узун каридорда ерга боқиб бир бир босиб кетаётган қизга кўзи тушдида у томонга қараб югурди. Етиб олиб билагидан тутиб бир чеккага судради.
-Қўйиб юборинг силтанди қиз. Қўйиб юборинг кет дедингиз кетаяпман нега қўймайсиз. Кучли қўллардан қутила олмай типирчилаётган қизни , хонасигача деярли судраб келди. Жаҳонгирнинг кўзи, қиз болани тортиқилаб келаётганини куриб эс чиқиб кетган котибасининг катта катта бўлиб кетган кўзларига тушди. Эшикни очиб қизни ичкарига итқитиб юборган йигит хансираган куйи котибасига тикилиб турдида, бармоғи билан ташқарига ишора қилди.
- Мени ким сўрашидан қатъий назар мен йўқман!
Қарсиллаб ёпилган эшик овозидан чучиб тушган қиз ўзи томон угрилганини кўргач лаби қийшайди.
-Демак сен айбдор эмас, аксинча мен айбдорман шунақами?
Эгнидаги костюмини ечиб хона турига улоқтирди.
-Ич устингдагини! Қизнинг эгнидаги курткасига ишора қилди.
Юзи қурқинчлимиди, қурқув билан афтига жавдираган қизнинг ожизгина нигоҳларидан ғазаби баттар қузғалган Жаҳонгир бир ҳатлаб қизга рўпара бўлдида олди очиқ курткасини силтаб ечиб олди. Навбат кийимларига келди. Ғазаби зўридан соғлом фикрлашдан йироқ бўлган йигит бир харакатда қизнинг куртка ичидан кийган юпқа кофтасини йиртиб ташлади. Қаршисида белидан юқориси деярли ялонғоч қиз қўлларини бир бирига бирлаштириб ўзини қучиб йигит кўзи тушишидан уялган жойларини беркитиб кўзида ёш билан тикилиб қотиб қолди. Қаршисида дир дир титраётган оппоқ танага кўзи тушган йигитнинг эс ҳуши жойига келиб ҳозиргина дунёни парчалаб ташлашга қодир ғазабга тула юрагини қурқув ва уят ҳисси эгаллади. Ўзидаги қурқувни базур енган Жаҳонгир қизга қўл чўздида бир харакат билан ортига угирди. Елкаларига кўзи тушгач эса енгил тин олиб чуқур нафас олиб чиқарди. Вужудини қамраб олган чарчоқдан бушашиб кетган оёғини махкам ерга тиради. Орқа угириб, титраб қақшаб йиғлаётган қизга қўл узатишга кучи ортиқ етмади. Ерга эгилиб курткани олдида ялонғоч елкага ёпди.
-Кечир пичирлади. Кечир мени.
Курткасини олд ўтқазгичини юқорига тортган Лола юзидан оқаётган кўз ёшларни навбати билан кафтларида суртди.
-Лола биласанми...
-Яқинлашманг! қўлини олд томон чузди. -Менга умуман яқинлашманг! Мен сизни олдингизда ўзимни оқлашга мажбур эмасман! Нафратланаман сенлардан! Ҳаттоки нафратимга арзимайсан!
-Лола...
-Мен бошимга бу кунни солган билан ўзим ҳисоблашаман! Ёлғиз ўзим! Мен олдингизга ўзимни оқлаш, сизни ишонтириш учун эмас, мени озгина тушуна олишингиз учун келгандим!
Хонадан чиқиш мақсадида эшикни силтаб тортган қиз эшик очилмаганини кўриб тутқични силтай бошлади. Қизнинг ёнига келган йигит индамайгина эшикни очдида, чиқиб кетишини кузатиб турди. Ўзига савол назари билан боқиб турган котибасига индамай бош ирғаб қўйган Жаҳонгир эшикни ичкаридан беркитдида хона тўридаги жойига бориб ўтирди. Юзида бир оз хижолатпазлик, бир оз мамнунлик ва бир оз ғурур пайдо бўлган Жаҳонгир сабабини билмасада негадир жилмайди. Шифтга кўзини тикиб ўйланиб турдида телефонини қўлга олди. Сунг фикридан қайтиб, шахарлар аро телефон гушагини қўлига олиб, рақам қулоқ солиб турди. Жавоб бўлмади. Қунғироқни қайтариш тугмасини босди. Яна жавоб берилмади. Қайсареей! Бош чайқаб олган йигит яна қайтаришни босди. Кўтармагунингча қилавераман биласангку мени!
-Ҳа!- Ниҳоят қизнинг бақириб бергани эшитилди.- Тинч қўйинг мени!
-Лола сен ҳозир уйингга йиғлаб кетаяпсана?
-Ахмоқ!-бақириб берди. -Йўқ хохолаб кулиб кетаяпман!
-Шу йиғлаганингча уйингга борда, қайтиб кўчага чиқма! Тушундингми камида икки кун! Мени эшитаяпсанми?
-Ҳа. -Энди хайратга тўла овоз келди. -Ҳа эшитдим. Нега?
-Керак! Хохолаб кулишда давом эт! Телефонни босди.
Мен милиса пилиса қилмайман. Шошма сен пасткашни ўзинг тутган йўл билан йўқ қилмасам. Йўқ мен жиноятга аралаша олмайман. Ҳалқаро ишим. Карьерамга доғ бўлади. Хўш биринчи навбатда далиллар керак! Етараа! Мен сен билан эркакчасига ҳисоблашаман! Умримда қилмаган ишни қилдим! Эркак бўлиб аёл кишини мажбурлаб нимадир қилмаган эдим. Кўз олдидан Лоланинг титраб турган танаси ва қурқув билан олд томонидан ўзини беркитиш мақсадида танасини қучиб олгани ўтди.
Ахмоқ пешонасига мушт туширди. Шунчалик ахмоқ бўламанми!? Билишим керак эди. У татуировкасиз эканлигини, бу бир ёлланган қанжиқ эканлигини фаҳмлашим керак эди!
Ўрнидан учиб туриб эшик томон отилди. Каридор бўйлаб юриб кетаётганда ҳам боришни мулжал қилган манзили аниқ бўлмаган Жаҳонгир, машинасига ўтиргач ўйлаб олди, уни қаердан топсам бўлади?
-Ҳа у куни қўлга олинган жойидан бўлса керак. Машинаси шитоб билан ўрнидан қўзғалди. Ишинг ўнгдан келгани шу бўлса керакда. Манзилини сўраб сўраб топиб келаётган Жаҳонгирга цех томон бурилишдаги кўчада рўпара келган машина ичида ўтирган Азизбекка кўзи тушгач, машинаси билан йўлни сиқиб қўйиб, ўзи пастга тушди. Ўзи томон келаётган Жаҳонгирни кўрган Азизбек машина ичидан беркитиб олгани билган Жаҳонгир зарб билан машина олд ойнасига мушт туширди, ойнани олиндан дарз кетган жойи бормикан, бутун ойна юзасида бир эмас учта бир бирига туташиб кетган дарз изини кўрган Азизбек беихтиёр машина эшигини очиб пастга бир оёғини оширди. Шуни кутиб турган Жаҳонгир Азибекнинг манфур башарасига бор нафратини жамлаб мушт туширди. Кутилмаган қаттиқ зарбани ўтказиб юборган Азизбекни Жаҳонгирнинг кучли зарбасига қўшиб машина томи қиррасига бошини зарб билан уриб олдида ерга қулади. Оёғи остида ётган маълунни ёқасидан ушлаб тикка қилган Жаҳонгир, аямасдан дуч келган жойига мушт ёғдира кетди. Азизбекнинг оғзи- бурнидан отилиб кетган қон ҳозирда касалхона жон олишиб ётган жигарини ёдига тушириб баттар қутириб кетган Жаҳонгир ўзига нисбатан бошқарувни йўқотиб хушсиз йиқилган йигитни тепкилашга тушди. Кимдир ўзини итариб юборганини ерда худди ўликдек чўзилиб қолган Азизбекни кутаришга уринаётганини элас элас кўриб турар, аммо бирон бир фикр миясига келмас фақатгина бир мақсади у ҳам бўлса Азизбекни поралаб ташлаш! Шу мақсадда олдинга интилган йигитни кимдир тутиб қолди.
-Ака ўлдириб қўйибсиз! Қулоғига урилган хабар узоқ вақт акс садо бериб турди. –Ака ўлдириб қўйибсиз....
Шундагина ўзига келган Жаҳонгир қилмиши оқибатини ўйлаб қўрқиб кетди. Лекин негадир пушоймон бўлмади. Ўз қурбонига ачиниш ҳиссини туймаган йигит кнга жирканиб назар ташлади. Йўқ, маълунни жони қаттиқ экан. Қўл оёғини типирлатиб, талваса бошланган йигитга ёрдам бергувчилардан кимдир уни ёнбошлатиб, пастки жағини бор кучи билан йирди. Оғзи тўла қн билан хириллаб нафас олган Азизбек қайт қилиб юборганини кўрган Жаҳонгир ундан нари кетиб чунтагидан телефонини олдида, акасига қунғироқ қилди.
-Ака мен керакли ишни бажардим. Ҳозир мени олиб кетишади.
-Ҳеч нарса гапирма! Эшитдингми?- телефонла туриб бақириб юборган акасининг овозига қулоқ солган Жаҳонгир негадир жилмайди. Жилмайиши айни дамда қўрқинчли чиққанини ўзи сезмасада, атрофда турганлар сезди чамаси, кимдир бақириб юборди.
-Бу псих экан! Менимча жиннихонадан чиққан! Ҳамма ўзига хавотир билан боққани сезган Жаҳонгир жилмайиб олиб машинаси томон юрди.
-Ушланглар қочиб кетмасин! Мен тез ёрдам чақирдим! Халиги овоз яна бақирди.
Ким бу ? Нарироқда туриб атрофдагиларга кўрсатма бераётган жиккакина одам сари юрди. Нега бу ҳаммага буйруқ бераяпти? Ҳаа манави махлуқни шериги! Мана ким бу! Шунинг учун унга меҳрибончилик қилаяпти! Балким ҳалиги ролкни тайёрлашда шу ёрдам бергандир! Хаёлига урилган ўйдан қалтираб кетган йигит паканага отилди. Бир пастда атрофдагиларни хай хайлашига қарамай уни ҳам қора қонига белаб ташлади. Кетма кет келган тез ёрдам машинаси ва ички ишлар ходимлари ёрдамга шошилишди. Кимдир Азизбек томон югурди, кимдир эса атрофдагиларга куч бермай дуч келганни тепиб тепкилаб ётган Жаҳонгир томон отилди. Орадан қанчадир вақт ўтиб қўли кишанланган, Жаҳонгир эс ҳуши тўплаб ёнидаги ходимга мурожат қилди.
-Қўлимни ечасизми?
-Борганда ечилади! Зарда аралаш қўполлик билан жавоб қайтарди. -Жим ўтир!
Бу ҳам мени жинни деб ўйлаяпти шекилли.
-Мен жиннимасман тушунтришга урунди. Шунчаки , жахлим чиқиб ўзимни боса олмай қолдим. Илтимос ечиб юборинг қўлимни қийиб юборди.
-Ўчир овозингни!
Ходимнинг бақириб ташлаши Жаҳонгирнинг халигина кўпириб ютган қонини яна жунбушга келтирди. Икки қўлини бирлаштириб турдида кутилмаганга, ёнида ўтирган бақироқни бошига қўшалоқ мушт туширди. Елкаси билан итариб юбориб машина бурчагига қисиб олганди. Машина бошқариб кетаётгани дархол машинадан тўхтатдида, улар томон угрилди. Жаҳонгир илғамай қолди бошига тушган кучли зарбадан бир оз эсанкираб қолган йигит бехуш шилқ этиб йиқилди.
-Мана, нега икки киши ўтиринглар дегандим!
Кимнидир бақиргани олислардан қулоғига урилди.
Кўзини очиб , димоғига аввал зах ҳиди урилди, сунг кўзи хира лампочкага тушди.
Қаердаман ўйлади. Мен қаерда зирқираб кетаётган бошини кутариб панжара ортидан ўзига қараб турган посбонни кўрди.
-Қаердаман?- овози хириллаб савол берганди.
Посбон хохолаб кулиб юборди.
-Гавайи оролларидасан укам! Дам олишга келдинг!
Ўзини мазах қилаётганни англаган Жаҳонгир алам билан лаб тишлади. Акам келдимикан?
Саволига кўп ўтмай жавоб берилди. Аввалига адвокати, ундан сунг тиббий ходимлар. Йигитни яхшилаб текшириб кўрган доктор баланд овозда бу ерда қолдириб бўлмаслигини уни олиб кетишларини эълон қилди.
Ҳайрият ўйлади. Демак чиқариб юборишади. Лекин анави ифлосни мазза қилиб ура олмадимда афсус чекди. Чиқсам топаман барибир!............
Келинг қани менга қарангчи, келинг мана шу уколни секингина томирингиздан юборайлик.
-Нима бу?
Доктор тутган қўлини гавдаси ортига беркитган йигит ёввойи нигох билан атрофдагиларга шубҳаланиб бир бир назар ташлади..
-Жаҳонгир бу дам олишинг учун, акаси меҳрибонлик билан елкасидан тутди. Бир оз чарчабсан оғажоним келчи, шуни секингина юборишсин. Кейин уйга кетамиз, мен ёнингда тураман.
Акасига итоат қилган Жаҳонгир доктор томон қўлини узатди. Чаққанлик билан резанани махкам билагига ўраган оқ халатли бўртиб чиққан томирига игна санчди. Шприцга отилиб чиққан қонга кўзи тушган Жаҳонгир жилмайиб олди. Кўз олдига Азизбекнинг қонга буялган юз кўзи келди. Акаси ҳам шундай ўлим топган эди. Мен укасини акаси ёнига юбора олмадимда, ўзида норозилик кайфияти уйғониб оғирлашиб кетаётган бошини кўтарди. Озгина кечикдим. Ҳеч қиси йўқ, ҳали улгураман....Аввалига боши айланаётганини, сунг қовоқари оғирлашиб кетаётганини сезган Жаҳонгир ҳорғин кўз юмди. Ҳеч қиси йўқ ҳали улгураман.......................
Исмоил.....
Узоқ учишдан кейин ўзини хонада кўрган йигит, оғриқ зўридан инграб юборди. Қўлини кўтармоқчи эди, оғирлашиб кетган қўлини кўтара олмади. Бутун танасини қақшатаётган оғриқ уни бақиришга мажбур қилди, лекин оғзидаги шланг ҳалал берди. Тепасида ўтирган аёлни танимади. Сув, овози чиқмай , аллақандай ғулдираш чиққани эшититилди.
-Доктоор! Доктор! Аёлнинг югуриб эшикка чиққанини зум ўтмай қайтиб тепасига келганини сезган Исмоил кўзларини юмди. Унинг бутун танаси кучли оғриқдан қақшаб оғрир ўзини қай вақти бу ахволга тушганини эслай олмади. Тепасига келган докторлар шодон овозда нималардир хақида гаплашишар, уларнинг гаплари Исмоилга худди шиша идишга қамалиб қолган ариларнинг ғунгллашини эслатди. Ниҳоят уни азобларини кучайтираётган шланг олиб ташланди.
-Исмоил мени эшитаётган бўлсангиз бошингизни қимирлатинг! Кимдир қулоғи остида бақирди.
Секингина бош ирғаган йигит, овоз эгасидан паст овозада гапиришни илтимос қилмоқчи эди, аммо овози чиқмади.
Яна уча бошлади. Кимлардир тепасида турганини илғаб кўз очди.
-Худо деган аёл экансиз опа мана болангизни қайтиб берди! Бу ёғига эҳтиёт бўласиз!
Нурсиз кўзларини тепасида юм юм кўз ёш тикаётган аёлга тикган Исмоил хайрон қолди. Бу аёл ким эди?
Ёнига ўтириб пешонасидан сийпаган аёл кўз ёш аралаш жилмайди.
-Хўш келибсан пичирлади. –Хўш келдинг Арслоним! Аёлга тикилиб туриб онги тиниқлашган йигит аёл томонидан махкам тутиб ўпилаётган қўлини озод қилмоқчи бўлди, бироқ фикридан қайтди.
Ёдига Асила билан боғда кўришгани, уни кузатиб юборгани орқасидан эшитилган пишқириқ ва.... У ёғи қоронғу бўшлиқ. Ундан кейинги воқеаларни эслай олмаган Исмоил секингина бош чайқамоқчи эди. Бўйнидаги, ҳалигина докторлар ўрнатган алланима бош чайқашига йўл бермади.
-Оғрияпти шивирлади.
-Нима дейсан? Боши узра эгилган айлнинг кўзларига тикилди.
-Ая оғрияптиии зорланди.
-Қаеринг? Қаеринг оғрияпти? Ахир жарохатларинг битиб кетдику! Ўғлим Исмоил сен оғриқ сезмаслигинг керакку! Қаеринг оғрияпти?
-Бутун танам...
-Мен докторларни чақираман.
-Аяя
-Ҳа
-Кетманг...
-Кетмайман, кетмайман! Бош чайқаган аёлнинг кўзларида ёш кўринди. Энди ҳеч жойга кетмайман!
-Мени қачондан бери ётибман? Менга нима бўлди ўзи? Нега ҳеч нарсани эслай олмаяпман.
-Ҳозир докторларни чақираман!
Хонага бирин кетин кириб келган докторлар бир мунча ўзини титик тутаётган Исмоилни устидаги чойшбани очиб ташлаб обдон тешириб кўришди.
-Аҳволингиз қандай? Ўзингизни қандай ҳис қилаяпсиз? Кўзойнак таққан доктор тепасига келди.
-Яхши фақат ҳамма жойим оғрияпти
-Ўтиб кетади. Оғриққа эътибор бермасликка ҳаракат қилинг! Ҳозир сизга бирин кетин саволлар бераман ўйлаб олиб сунг жавоб беринг! Жавоб беришга шошилманг! Келишдикми?
-Ҳа.
-Исмингиз?
-Исмоил
-Туғулган йилингиз?
-2001
-Ҳозир нечинчи йил?
- 2022
-Қайси ой?
-Октябрь. 23 октябрь.
Хонадаги докторларни бир бири билан кўз уриштириь олишгани кўрган Исмоил безовта бўлиб бош кўтарди. Тўғри жавоб бердимку ҳайрон қолиб атрофга аланглаган йигитчани кўзи бир чеккада туриб кўз ёшларини артиб олаётган аясига кўзи тушди.
-Ая чақирди.
-Лаббай болажоним. Мен адашдимми?
Докторларга кўз ташлаб олган аёлнинг юзига ғамгин табассум балқиди.
-Йўқ, болажоним бош чайқади.
-Охирги марта қаерда бўлган эдингиз?
-Миллий боғда...Иккиланиб туриб жавоб берди.
-Кейинчи?
-Шу кейин мен уйга қайтиш учун машинамга ўтирдим. Кейин...кейин.Гапини давом эттиролмай эсанкираб қолган йигитни ваҳима чулғаб олди. –Мен эслай олмаяпман шивирлади. Мен ҳеч нарсан эслай олмаяпман!
-Бу учраб турадиган ҳолат эшик томон угрилган , докторни нигоҳлари билан таъқиб қилган Исмоилнинг кўзи остонада турган дадасига кўзи тушди.
-Ретроград амнезия деймиз биз бу ҳолатни. Яъни бемор ўтмишни эслай олади. Хозирги ҳолатни эслай олади. Айни ўзига нима бўлганини эслай олмайди. Бу тезда ўтиб кетади. Агар бемор, тўлиғича ўз ҳаётини эслай олмаганида у қўрқинчлироқ бўлар эди.
-Қачон тўлиқ эслайди. Дадасининг буғиқ овозда берган саволидан хушёр тортган Исмоил докторни жавобига диққатини қаратди.
-Ҳар ҳил. Беморимиз узоқ вақт, салкам икки ой сопор холатида ётди. Бу бирунча хотирани изига қайтишида тўсқинлик бўлади. Лекин ўтиб кетади. Бизга рхсат ака қўлини куксига босган доктор дадасига хижолотомуз боқиб жилмайди. Хизматдамиз ака.
-Рахмат каттакон докторни эшиккача кузатиб юборган дадаси тезда ортига қайтди.
-Райёна, бўлди кўз ёш қилавермагин! Бошқа докторларни ҳам чақирамиз! Асосийси у ўзига келди. Аясининг тепасига келган дадаси нима қилишни билмагандек Исмоилга тикилиб қолди. –Ҳаммамизни қўрқитдинг а? Қовоқ солиб бош чайқади. –Тезроқ тузалиб оёққа тур сенга ярашмайди. Ҳаммамизни дейиши лоп этиб Жаҳонгир акасини эсига туширди.
-Жаҳонгир акам қаерда? Савол берди.
-Шу атрофда юрибди. Боши билан аллақаерга ишора қилган дадасига ялт этиб боққан аясига кўзи тушган Исмоилнинг юраги нохуш уриб кетди.
-Акамни кўргим келаяпти пичирлади.
-Айтаман келади! Бепарво жавоб қайтарган дадаси аяси билан кўз уриштириб олди. –Мен борай ишларим кўп эди. Эшик томон юрган эркакка эргашган аясининг қаттиқ шивирлагани эшитилди.
-Нега уни алададингиз? У кўраман деб туриб олсачи?
-У мени ўғлим унақа қайсарлик қилмайди!
-Қўрқитиб ўстирганман дейсизда!
-Райён
-Мен боламни ўзим билан олиб кетаман!- Аясининг шиддатли овози қулоғи урилди. –Мен уни бу ерда бир сония ҳам қолдирмайман!
-У паспорт олган мустақил эркак! Дадасининг зарда аралаш овозидан хушёр тортган йигит жилмайди.-Кетишни истаса кетаверади. Шу ерда бўласанми?
-Ҳа.
-Дам олиб келмайсанми?
-у кунги воқеадан кейин дам олиш кунглимга сиғадими?
-Ташқарида йигитлар бор! Хушёр бўлишларини тайинлайман. Яхши дам олинглар!
Ўйчан ортига қайтган аёл ўғлининг тепасида туриб эгилдида пешонасига лаб босди. Сени қайтиб берган Аллоҳимга беадад шукр жилмайди.
-Асила келмадими? Хабари борми?
-Ҳа. Бош ирғаб олган аёлнинг кўзлари шухчан кулди.- У сени кўришга ҳар куни келди. Икки маҳал. Ҳозир хабар етказаман.Учиб келди. Бояқишнинг кўзларида ёш қолмади.
- Ҳозир онаси бетобланиб қолган...Аяси давом этсамми этмасамми дегандек иккиланиб турди. -Онаси бетоб. Уйида ётибди. Шунга онасини парваришлаяпти.
-Бетоб? Хайрат билан савол берди.-Нима сабабдан?
-Билмасам, Асила келса ўзинг сўраб биларсан...Телефонни қулоғига босган аёл ўғлига қараб кўз қисди. Валайкум ассалом! Ўғлининг ишораси билан овоз кутарилган режимга ўтказди. Исмоилжон ўзига келиб сизни сўраяпти...
-Аааа?Қачоон? телефондан эшитилган шодон ва ўзи учун азиз товушни эшитган йигитнинг кўзлари ёшга тўлди.
-Эрталаб, аяси кўзидан оққан ёшни кафти билан артиб олди. Эрталаб ўзига келди. Бир оз ухлади. Докторлар текширувдан ўтказиб ахволини яхши деб баҳолашди. Аллоҳимга шукр. Ҳа ҳа. Мана кўз ёшини артиб олган аёл телефоннни ўғлига тутқазиб нари кетди.
-Исмоил ака!? Исмоил ака мени эшитаяпсизми? Мен Асиламан! Нега гапирмаяпсиз? Қулоғига йиғи овози эшитилди.- Нега жимсиз? Йиғи аралаш берилган саволдан юрагига титроқ кирди. -Нимадир денг!
-Келасанми? -Овози қалтираб кетди.
-Исмоил акааа! Асиланинг овози буғилиб ҳиққилаб қолаганинидан безовта бўлган Исмоил ётган ўрнида безовта тулғонди.
-Йиғлама! Келасанми?
-Ҳа бораман!
Қизнинг ташрифидан безовта бўлган йигит ўзига ошғич кўз югуртирди.
-Ая ойна борми?
-Нега керак ўғлим? Ўғлининг безовталигини кузатиб турган аяси жилмайди. –Кўзгу нега керак сенга?
-Уёқ буёғимга...
-Оббо сенейй! Хаммаси жойида хавотир олма! Ҳозир у сенни ташқи кўринишинга аамият бериб ўтирадиган ахволда келмайди! Бошини ёнига қийшайтирган аяси кулиб юборди. У келсин мен чиқиб тураман.
-Соат неччи бўлди?
-Саккиз
-Число неччи ая?
-Ўн бешинчи декабрь
-А? Қаршисида турган гузал аёлга қараб қотиб қолди. Декабрь?
-Ҳа ўғлим. Маюс бош ирғаган аёл келиб елкасидан қучди. - Аста секин эслайди дедику ўзинг эшитдинг хавотирга тушма!
-Менга нима бўлди ўзи?
-Сени кимдир калтаклаган...
Онасининг паст овоздаги изоҳидан сунг лоп этиб ёдига, йўл четида турган Жентра машинаси ва унинг ичидаги йигитлар ортидан келишгани бошига берилган кучли зарба тушган Исмоил бошини кескин кутармоқчи эди. Кучли оғриқдан афти бужмайиб кетди.
-Улар турт киши эди ингради. Улар ортимдан келди. Мен машинамга ўтираётган эдим. Ортимга бурилиб улгурмадим. Тусатдан бошимни орқа томонига қўл узатиб зарба тушган жойини пайпаслади.
-Кейинчи ўғлини ёдига тушаётган воқеаларни баландроқ овозда сўраса учириб юборишдан чучигандек савол берган аяси ёнига секингина ўтирди. Кейинчи?
-Кейин...Капотга тиқ! Карахт онги билан кимнидир бақирганини эшитди. Икки қўлтиғидан кимлардир судраб узоқ юришдида, қоп қоронғу бўшлиққа улоқтиришди.
-Кейинчи?
-Кейин ...кейин эслай олмаяпман бош чайқади...
-Аста секин аста секин эслайсан! Мана қара шунча нарсани эсладинг! Қолганини ҳам эслайсан!
-Жаҳонгир акам келмадими?
Ўғлининг саволидан сунг ўрнидан туриб кетган аёл, дераза ёнига бориб ташқарига тикилганча хаёл суриб қолди.
-Қор ёғаяпти ! Паст овозда янгиликни етказди. –Бугун эрталаб Аллоҳимни марҳамати билан сен кўз очдинг кечга бориб, яна бир раҳмати ерни буркаяпти. Оппоқ қор билан эрталабгача ер қопланса ажабмас! Деразани бир озга очаман! Тоза ҳаво кирсин! Ёнига тез яқинлашган аяси елкасини одял бидан яхшилаб ўрадида, икки деразани ҳам ланг очиб юборди.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 32