(Ҳикоя)
Гр:🌹Ҳикоя ва қиссалар🌹
Муаллиф: Наргиза Усанбоева.
Унинг Абдулла билан танишуви жуда қизиқ бўлган. Шу дамгача уларнинг қандай танишганини иккаласидан бошқа ҳеч ким билмасди. Лекин энди у ҳамма билишини истайди. Гарчи бу орқали гуноҳи, бадтаринлиги ошкор бўлса-да, уялмайди. Чунки ҳозир ҳаммаси ортда қолди...
* * *
Навбатдаги мўлжали — Миробод туманидаги янги қурилган кўпқаватли уйлардан бири эди. Бошқалардан фарқи — у “ов”га кундузи чиқарди. Қулай томони кўп. Биринчидан, кундуз куни одатда шаҳарликларнинг ҳаммаси ишда бўлади. Айни пешин пайтлари кўпқаватли уйларнинг олдида одам тугул, пашша ҳам бўлмайди. Кейин аксарият “касбдошлари” кечаси “ишлагани” учун кундузи одамлар хушёрлигини йўқотади. Шунинг учун у “ҳамкасблари”га зид равишда кундузи “ишлайди”. Ҳали бирор марта иши хом бўлмаган. Балки, мана шу воқеани сабаб қилиб, Парвардигор уни омон сақлаб келгандир…
Хуллас, ўша куни у ҳамма ҳавас билан боқадиган янги қурилган уйга келди: пишиқ ғиштдан қурилган, беш қаватли, четлари оқ рангли бўёқ билан ажабтовур нақшинкор қилиб безатилган уйнинг ҳар бир позъезди олдига ўриндиқлар қўйилган, сарв ва арчалар экилган. Бир қарашда қандайдир дам олиш масканини ҳам эслатиб юборади. У бу уйнинг қайси подъезди, қайси қавати ва қайси хонадонига киришини яхши биларди. Чунки қай хонадонда ким яшаши, шарт-шароити, фойда-зарари… ҳаммасини ўрганган. Ҳатто ташқи эшикка ўрнатилган код рақамини ҳам билиб олганди.
Унинг ўзгармас олтин қоидаси бор: “Иш вақтидаги хотиржамлик – хатолар эшигини ёпади!”
Ўзини ўта хотиржам тутиб, кўзлаган хонадони томон кўтарила бошлади. Ишонч билан босаётган ҳар бир зина уни мақсади сари кўтариб борарди.
Мана, ўша хонадон. Қўлига тезлик билан резина қўлқоп кийиб, эшик қулфини очиш учун махсус асбоби олди. Очиш қийин бўлмади. Ташқаридан ўрнатилган темир эшикнинг фақат битта қулфи буралган экан. Ичкаридаги тахта эшик очиқ. Бу уни ажаблантирмади. Чунки кўпчилик ишга шошаётиб эшигининг ҳамма қулфини ёпиб ўтирмайди.
Бемалол ичкарилади. Кенг, ҳашаматли каридорга қип-қизил гилам тўшалган, шифтга турли рангда товланувчи тошли қандил, кийим осгичга ҳам кўринишидан қимматбаҳо бўлган аёллар халати ва эркаклар спорт кийими илинган эди. Уй йўлагининг ўзиёқ эгасининг “чўнтаги” ҳақида алайно сўзларди. У хотиржамлик билан йўлак орқали ўтиб, тўғридаги хонага кирди. Кирди-ю…
Тўғриси, ўғриликка кирган одамни ҳамма нарса кутиши мумкин. Аммо бунақаси...
Унинг кўз олдида беш йил олдинги манзара жонланди: хасталик ва етишмовчилик силласини қуритган, охирги дақиқаларгача рўзғор ташвишини этагидан айирмаган, ўлим тўшагида ётган отаси... Бу аламангиз хотира бир ҳафта тайёргарлик кўриб, пухта ўйлаган режаларини шамол момоқаймоқнинг уруғли момиқларини учиргани каби бошидан учириб юборди. Чунки хона тўридаги каравотда ранги сап-сариқ, озғин, аммо, қорни дўмбирадай шишиб кетган ёшгина йигит ётар, шу ҳолича хонтахтага чўзилар, қорни ҳалақит бераётгани учун пиёлани ололмасди.
Унинг юраги орқага тортиб кетди. Бошини ҳисобга олмаганда йигит бувисининг доим суюқ таом ичадиган ёғоч қошиғини эслатарди. Тўнкарилган ёғоч қошиқдек, оёқ томони узун ва ингичка, қорни эса дўмпайган...
Отаси жигар церрози билан оғриб, бир ойда ўлиб қолди. Ўшанда у кишининг ҳам кўриниши шундай эди. Оилада тўнғич фарзанд бўлгани учун ҳамма юк унинг зиммасига тушган, онаси шўрлик энди жуфтсиз, суянчсиз ўтаётган тақдир чархпалагида ўзини йўқотиб қўйганди. Шулар ёдига тушиб, хаёли қочдими ёки ўта раҳмдиллиги сабабми, йигитнинг ёнига югуриб бориб, пиёлани қўлига тутқазди. Бемор йигит унинг юзига ажабланиб қаради. Шундан сўнг у тахтадек қотди.
Нима дейди, ахир? Бирор ташкилотдан келдим, десам, қулфланган эшикни очиб кирди. “Эшик очиқ экан”, деса, қўлида резина қўлқоп! У бир лаҳзада ҳамма кўчага кириб чиқди:
Йигитни ўлдириб гуноҳга ботди…
Қўлга тушиб, қамалди…
Онаси унинг ўғрилигини билиб, ақлдан озди…
Лаҳзалар ичида миясига минг хил хаёл келди.
“Яхшиси, тан оламан”, деб турганди, йигит уни ҳайрон қолдирди:
— Раҳмат, ўтиринг! Роса чанқаб кетдим…
Бемор шундай дея пиёладаги сувни оғзига олиб, ёнидаги идишга қайтариб туфлади.
— Сув ичиш мумкинмасми? — ўзи билмаган ҳолда савол берди у.
— Рўзадорман… Чанқоққа чидолмай, оғзимни чайдим. Оғзим қуриб кетяпти..
У баттар ҳайратга тушди.
“Мен гумроҳ Рамазон ойи кириб келганини ҳам сезмай қолган эканман...” деди ичида.
— Шу ҳолингда рўза тутишга бало борми? — беихтиёр унинг тилидан шу сўз учди.
— Шифо топарман, деган умидда тутаяпман. Уйдагилар қарши… Аммо мен оёқ тираб туриб олдим. Дори-уколларни ҳам кечқурун, ифтордан кейин оляпман. Еётганларим ҳам танани ювадиган, тозалайдиган, бақувват қиладиган ўт-ўлан-у, мева-сабзавотлар…
— Касалинг нима билмайман-у, аммо шу ҳолингда тез ҳазм бўладиган овқат ейишинг керак, — негадир у беморни “сен”лаб гапирарди. — Менимча, сенга оч ётиш мумкин эмас…
— Дўхтирмисиз, десам… — беморнинг овоз оҳангида “ўғрилигингиз маълум-у, буни қаердан биласиз?”, деган маъно зоҳир эди.
— Кўрмаяпсанми? — у қўлларидаги резина қўлқопга ишора қилди. — “Хирург”ман. Бир “операция”ни амалга оширгани келгандим…
— Ҳа-а-а, мен ҳалақит бердим, тўғрими? “Операция”нгизни давом эттираверинг, индамайман. Сизни кўрганим йўқ. Ухлаётганимда кириб-чиққансиз, — бемор жиддий гапираётганди.
— Қўйсанг-чи! Ҳаммасини расво қилдинг-ку! — деди у кулиб. Кейин пиёлага ишора қилди. — Яхшиси, сувдан ич! Ўзингни қийнаб нима қиласан? Жонинг шундоқ ҳам азобда-ку!
— Ҳеч қаерим оғриётгани йўқ…
— Жигарингми?
— Билмайман! Менга айтишмаяпти. Уч кун бўлди, уйга жавоб бериб юборишди. Менимча, ота-онамга умид йўқ, дейишган, — хаста йигитнинг кўзларига ёш тўлди. — Аммо мен енгилмоқчи эмасман! Яшагим келяпти… Ўша куни келибоқ интернет титкиладим. Қизиқ маълумотлар топдим. Америкалик Пол Брегг ўзининг эллик йиллик шахсий таржибасидан келиб чиқиб, “Мўъжизакор очлик” деб аталган китоб ёзибди. Унда ёзилишича, инсон соғ-саломат бўлай деса очлик билан ўзини даволаши мумкин экан. Яна Пайғамбаримиз алайҳиссалом ҳам “Рўза тутинглар саломат бўласизлар”, деган эканлар. Ажабланарлиси, мутахассисларнинг айтишича, киши соғ-саломат юриши учун йилига 28-32 кун ихтиёрий оч қолиши керак экан.
— Ука, буларни касал бўлмасдан олдин қилиш керакдир-да! — деди унга ачиниб.
— Йўқ. Ибн Сино ҳам касалларни очлик йўли билан даволаган, - бемор ўзи айтаётган маълумотларга шу қадар ишонгани кўзлари ва сўз оҳангидан кўриниб турарди. - Яна Сурия бош муфтийси Шайх Аҳмад Куфтару ҳам очлик билан даволаб, донг таратган. Машҳур боксёр Муҳаммад Али ҳам шу кишининг қўлида шифо топибди. У ўзини даволатиш учун 30 миллион доллар сарфлаган, аммо бирор натижага эришмаган. Йигирма кунлик очликдан сўнг шифо топибди. Шунинг учун мен ҳам кечадан буён рўза тутяпман.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 7